donderdag 29 april 2010

Driestuivers-opera Brecht & Weill

"Er zijn zo van die dagen" zingt Clouseau in "Bergen en Ravijnen". En van die dagen hebben we er hier in Waregem wel onze portie gehad. Een Bol hier, een tumor daar. Kwaadaardig, een woord dat mensen zich ongemakkelijk laat voelen. Sneden in je verwende pens waar je zoveel geld in investeerde. Dan bevrijd uit de kliniek, pogen om alle liefhebbende bezoekers ver weg te houden.
Met veel pijn naar de koers kijken, beresaai. En injecties (hopelijk geen item voor Cancellara), tja, je dierbare vel is her en der geperforeerd. Maar toch: thuis!
Je eet afgewogen hoeveelheden, je pens slankt af, je drinkt yukkie plat water. Kortom, je vindt jezelf nog jong op bijna 59.
Na een paar weken bezigheidstherapie wordt de spoeling dun. De plantjes water geven, echt zinvol. De vaatwas uitlegen, vullen, Nieuwe Man. Om de vuilkar maar niet te vergeten.
En dan, net op de dag dat je pijn heel wat lichter is, een smeekbede. Van Noémie. Wie wil een volgspot bedienen tijdens Driestuiversopera. Ah ja, ik dus.
Wat een voorrecht! Dit te mogen meemaken, formidabel.
De Vooruit durft nog de nek uitsteken. Een zeer gewaagd project. Maar o zo geslaagd.
Schrijnend, sarcastisch, onweerstaanbaar grappig, kritisch, absurd. En de onlogische muziek, prachtig orkest, in dialoog met onverwachte zang. John de mac(x)! Noémie: machtig. Joke: perfect. Eline: verbijsterend. De rest: allemaal super de super!
En die regisseur, Dirk denk ik, wauw. Zijn opmerkingskes waren gewoon rijp voor Deinze Lacht, een show op zichzelf. Tranen gelachen, maar hij had wel altijd gelijk.
Dat iedere dag een geschenk is wisten we hier al een tijdje. Maar een avond met de bende van de Vooruit, da's een geschenk met een hele grote strik rond.