woensdag 25 augustus 2010

De Geus preekt!

Preken in Deinze Kerk. Ik! Geen mens die dat toch gelooft?
En toch, lieve lezer, is het een feit. Sinds Van Gheluwe is alles mogelijk om het imago op te krikken.
Jawel, deze Geert zal van op de kansel het woord richten tot de goegemeente van Deinze, de crème van de steedse degelijkheid.
Ik doe het met gedrevenheid! Niet dat ik diaken wil worden of zo. Maar mijn ouders zijn weldra 60 jaar in de echt verbonden. Als diep-katholieken willen ze dit ook vieren in Deinze Kerk. Wie ben ik om dit feestje om rancuneuze college-redenen te verpesten. Het zijn mensen die bij mijn weten geen vijanden hebben. Velen, anderzijds, die hen diep respecteren. Twee schoolmeesters die hele generaties kweekten met zorg voor het intellectuele, maar ook altijd weer zorg voor zij die het moeilijk hadden.
Ja, ik ben fier op mijn ouders. Diepgelovig, deel van hun kracht, maar zo tolerant en begrijpend en ons, hun kinderen, steeds weer kansen gevend. Allemaal mochten we ervaren: de laatste plaats ter wereld, daar ben je hoe dan ook altijd welkom, namelijk bij ons thuis.
Maar nu moet ik in 5 minuten zo’n verhaal vertellen. Een onwaarschijnlijke vrijage van 4 jaar, een huwelijk van 60 jaar door dik en dun. Engagement in Koor, gezinsgroepen, Bond van de Grote Gezinnen, … waren slechts randverschijnselen.
En toch, dat heb ik met mijn oude klasvriend Rudy Den Deken afgesproken, zal er ook gelachen worden in Deinze Kerk. Want zonder gelach bestonden we niet.
Tiens, in feite heb ik hier de essentie van mijne preek neergeschreven.
Zal wel kerkelijk niet kloppen, maar toch: In Dulci Jubilo!

zaterdag 21 augustus 2010

Boze rimpelrocker

Alle respect voor Chokri Mahassine en wat hij met Pukkelpop realiseert. Zelf apprecieer ik eerder de programmatie van Pukkelpop dan de “bouillabaisse” van Werchter. Maar zijn Rimpelrock stoort mij. Of de naam moet veranderen, of de programmatie.
Als bijna-zestiger voel ik bij hem reeds de meewarigheid waarmee “senioren” bekeken worden. Betuttelen, onderschatten, en ja… proberen uit te melken. Ik begrijp economisch gezien dat Chokri een spotgoedkoop festivalleke voor “doelgroep 60+” wil organiseren. Mooi spaarpotje om Iron Maiden te kunnen betalen.
Maar kom zeg. Hoe bekijkt hij de zestigers van tegenwoordig. Ja, er waren er 30 000 die uit de bol gingen voor de Laura Lynns en Frans Bauers van tegenwoordig. En als ik zat genoeg ben zal ik ook wel eens een been uitslaan bij de hymnen van deze onvolprezen performers. Niet bij muziek van has-beens als Humperdinck (de vleesgeworden slagroomtaart) of een Bee-Gee mummie als Robin Gibb.
De ergernis gaat over die 60+. Wanneer gaan ze nu eens snappen dat mijn generatie groot werd met het beste van de pop, het hardste van de rock, het subliemste van de punk en new wave. Het is net mijn generatie die de overdaad aan geweldige concerten in de Brielpoort mocht beleven, dank zij Kris Verleyen. Wat was Deinze toen verwend! Je kon zowat om de paar weken uit de bol gaan bij alle nieuwe groepen, die later bleken historisch te zijn. Deze lijst zou mij drijven tot een veel te lang stukje… Maar ons stigmatiseren op onze leeftijd? Fout, Chokri!
Ter illustratie wat leeftijden van mijn helden en andere musici:
Bruce Springsteen: 61
Bob Dylan: 69
Keith Richards: 67
Neil Young: 65
Iggy Pop: 63
Bob Seger: 65
Emmylou Harris: 63
Tina Turner: 71
Jimi: zou er nu 68 zijn
Seasick Steve: 69
Joe Strummer (The Clash) zou er nu 58 zijn
Paul Mc Cartney: 68
Leonard Cohen: in september 76
Nick Cave: 53, het nadert
En dan zijn er nog Joey Ramone, Ludo Mariman en zovele anderen. De lijst van geweldige muzikanten die nu naar de zestig (zouden) lopen, and beyond, is eindeloos.

Iemand vroeg aan vrienden van ons: “Zijn jullie niet te oud om naar Dranouter te gaan?” Mijn bedenking ter plekke was: “Zijn jullie niet te jong om hier te zijn?”.

Met alle respect voor de Kings of Leon en Eels en aanverwanten: onze zestigers generatie mocht genieten van ongelooflijk goede en onvergetelijke muziek. De rimpelrockers hebben het allemaal meegemaakt. Van de Beatles tot Metallica en Tool.

Voorstel voor volgend jaar: “Chokri’s Schlagers”. En “rock” weglaten. Ik wil respect, Chokri, want zonder onze generatie: geen Pukkelpop!

zondag 15 augustus 2010

Mette logeerde

Soms maak ik mezelf wel eens wijs dat ik nog niet oud ben. Bij schemerlicht efkes in de spiegel kijken, buik intrekken, bril afzetten, en denken ‘Mja, kan ermee door’.
De ontnuchtering komt als kleindochter Mette komt logeren. Je rustig verder kabbelende bestaan wordt bestookt door een tornado.
Het begint al tijdens de rit naar Waregem. Na 10 min.: “Opaaaa! Kikiiii! Is het nog lang?” De gebruikelijke foefen, na deze autostrade nog een andere en dan zijn we er. Kortom, animeren reeds nodig. K3 in de cd-speler, handjes draaien zorgt voor riskante verkeerssituaties.
’s Avonds met gepaste trots het moeizaam in elkaar geknutselde stapelbed gepresenteerd. “Ik wil hier niet slapen. Het is te klaar (scaniaflexen in zweet en schuim geplaatst), zoveel lawaai!”
Kortom, om een lang verhaal kort te maken:
Waarom Mette niet meer mag komen logeren:
- Om 6 uur des ochtends, dat kristalheldere stemmetje: “Kikiiii Opaaa!!! Ik ben uitgerust.”
- Vervolgens allerlei stretchoefeningen + energieke matrassprongen
- Bleitend op de grond vallen bij iedere vorm van verbod
- Euhhh… dat was het
Waarom Mette wel mag komen logeren:
- Een welgemeende “OEF!!” als ze vertrok. Een uurtje later dan: “Wanneer zouden we nog eens kunnen…”
- Mensen dachten dat Christa de mama was
- Mette zei: “Opa, jij hebt toch geen dikke buik?” Is het een diplomate of heeft ze een bril nodig.
- We missen ze in feite al…
Die kleinkinderen, speciaal gevoel hoor.

maandag 9 augustus 2010

Fiësta

En zo ging ik nog eens naar een festival. Dranouter dan nog. New look, zo meldde de pers. Hoewel, op het eerste gezicht nog altijd veel geitenwol, baby’s in bolderkarren, hippie-nostalgici met hennep-harige geheel gedrapeerde vrouwen, eco en bio en Oxfam alom. Sandalen, daar moet ik over zwijgen want ik droeg er zelf. Veel jong volk ook.
Desalniettemin (aah, ik koester dergelijke woorden) ging mijn belangstelling uit naar drie specifieke acts.
Ik wilde wel eens Daan zien: die krijgt daar vier Mia’s, is dus succesvol. Welnu, Daan Stuyven kan op drie troeven rekenen. Een doorzopen en doorrookte stem die hem toekomstig Cohen-potentieel geeft, coole looks en vooral een groep muzikanten waarvan het unfair zou zijn ze begeleiders te noemen. De groep Daan zorgt voor een meeslepende act, catchy-nummers, perfecte harmonieën, niet in het minst dank zij de weergaloze Isolde Lasoen. Nooit geweten dat Daan zo populair was, nooit geweten dat een openingsact zo enorm veel volk lokte en meteen door het dak van (hoge) tent liet gaan. Mja, OK, sorry, ik heb ervan genoten. Respect!
Enige uren en vele drankbonnetjes later, weliswaar Maes :(, was het aanschuiven voor Solomon Burke en Joss Stone. Tijd voor 200 % Amerikaanse soul, een volledig geprogrammeerde Vegas-show, geen improvisatie. 14 mensen op het podium, stuk voor stuk briljant. De kolossale Solomon, totaal gehuld in glitterende outfit, was neergeplant in een massieve vergulde troon met rugvulling in scharlakenrood, met daarvoor bossen baccaratrozen. Maar wat een sublieme muzikanten, en hoe helder en soulvol zingt die 70-jarige. Zittend swingen als je zowat 220 kilo weegt, ga er maar eens aan. En dan kwam de bevallige Joss Stone. Heb ik nu nog ergens een blik superlatieven om open te trekken? Wat een stem, wat een soul, wat gaat dat worden als ze ouder wordt en die stem nog meer gaat looien. Ik denk, o heiligschennis, dat ze naast de grote Aretha komt. The bitch is a white nigga!
Maar jullie weten uiteraard dat ik vooral nog eens The Pogues wilde bezig zien. Altijd een feest, dit (prettig) gestoord gezelschap. Ik heb hen nooit als folkies beschouwd. The Pogues zijn nog steeds een rasechte punkgroep. Al eens de teksten van hun “hits” gelezen? Het lieflijke “Fairytale of New York” bijvoorbeeld. Laat staan van hun niet-hits. Ze horen ergens bij folk door de instrumenten, maar de meesten komen uit de punk-scene. En, make no mistake, ze gedragen zich ook zo.
Maar het allervreemdste is dat Ierse imago, en het feit dat ze door de Ieren geadopteerd zijn. De meesten hebben niet veel met Ierland te maken. Shane McGowan is geboren in Kent, groeide op in London. Maar…
Shane kan mij telkens weer grijpen tot het diepste van mijn botten. Hij bestaat op het podium tussen mens en zombie, halveliters Gin ter beschikking. De microfoon-staander is een welkome uitvinding om het evenwicht te bewaren.
Ik voel in zijn composities de grauwe vervallen werkmansbuurten, afgebladderde hopeloze rijhuizen, de wanhoop, de agressie tegen onrecht. En toch voel ik ook Ierland, weemoed, grote verhalen bij een haardvuur terwijl buiten nevelslierten voorbijtrekken over vochtige weiden.
Je mag niet naar Shane McGowan gaan kijken uit leedvermaak. Da’s onrecht. Ja, hij is manifest een alcoholicus. Maar af en toe vang je glimpjes op van hoe hij echt is. Humorist, verdrietig, een groot dichtercomponist, en ondanks alles romanticus. Dat hij nog lang mag meegaan.
En dat ik hem nog vaak aan het werk mag zien. Fiësta!!!

woensdag 4 augustus 2010

I'm so ECO!

De hoogste tijd voor een biecht, dacht ik daarnet. U moet weten dat ik katholiek opgevoed ben. Hoewel ene Louis Verbeeck ooit schreef: “Ik ben katholiek opgevoed en toch katholiek gebleven.” Ik bleef het niet, was het in feite nooit, maar toch efkes biechten.
Samen met Rik en Raymond (niet Haerens) was ik de eerste die flyers uitdeelde in de regio Groot-Deinze van de vers opgerichte partij Agalev. Anders Gaan Leven van jezuïet Versteylen. Die folders hadden de vorm van een eikenblad. “Toffer” kon niet. Trouwens, blijkbaar werden Machelen en Zulte toen ook bij Deinze gerekend. Onvoorstelbaar hoeveel schurftige keffers aldaar probeerden mijn enkels te teisteren.
Ja, zelfs de grote Jef Tavernier (toen leraar, nu oud-senator, -minister, enz…) zat in mijn livingske en vroeg me om in Deinze een “cel” van Agalev op te richten. We dachten toen in cellen. Zo was ik lid van Percel, de enige subversieve denkgroep die Deinze ooit kende. Aah, die rebelse jonge tijd. Helaas, toen ik Jef antwoordde: “OK als ik op de affiches sta met een sigaret in mijn mond en een Triple in de hand doe ik het” antwoordde hij gladjes (economist, toekomstig politicus): “Nee, we doen niet aan personencultus.” Mieke Vogels was nog op komst. Tot daar mijn groene belevenissen.
Vandaag bezocht ik het containerpark van Waregem, gelegen te Beveren-Leie. Gelukkig beheers ik de moderne technieken zodat mijn Tommeke Tommeke mij niet naar het Waasland voerde. 78 km zei het ding namelijk.
Met de nodige euro-muntstukken op zak reed ik het eco-park binnen, helemaal voorbereid op het legaal storten van afval, gevolg van eindelijk eens de zolder en de garage uit te legen.
Mijn verbazing was totaal. Ik kon het volgende van mijn lading GRATIS dumpen: oude TV, PC, monitor, muis & klavier, mixer, strijkijzer, printer, lampadère, plastieken bloempotten, een houten cache-pot, een zak met plastiekzakken…
Dan naar het betalende gedeelte voor wat restte in mijn Cliootje: kartonnen doosje, kapotte paraplu, gebarsten teljoor, verfrollertje, twee kleine betonnen bloempothoudertjes (een mens krijgt soms kado’s). Een vriendelijke jobstudent vroeg wat ik allemaal meehad. Bleek dat ik nog vier soorten afval overhad à 2 euro per categorie. De brave jongen vond dit zelf erover en maande mij aan het onooglijke hoopje in de daartoe bestemde containers te dumpen zonder te betalen. De jeugd deugt!!!
Als ex-groene jongen stond mijn verstand stil. Maar tevreden reed ik huiswaarts met een ledige Clio.

maandag 2 augustus 2010

Kijk Uit!

Tijdens het zappen werd mijn aandacht onlangs getrokken door een verkeersopvoedend programmaatje van de nationale zender. Tussen een opgepoetste politiefunctionaris en een wannabe “iets in de media”-meisje ontspon zich de volgende, weliswaar goed ingestudeerde, spontane dialoog.
“Goedenavond beste kijkers. Zoals je weet, Cindy, bevinden we ons middenin het toeristische seizoen.” “Ah ja?” “Goede vraag, Cindy. Voor we vertrekken controleren we of de gevarendriehoek, brandblusser, fluohesje en medibox aan boord zijn.” “Ah ja?”
“Dat is een terechte opmerking, Cindy. Alvorens een rit van meer dan 100 km aan te vangen, zo wijzen studies uit, is het aangewezen de schaamstreek grondig te reinigen. Immers, bij plots opduikende jeuk is het de bestuurder van het voertuig niet toegestaan de handen van het stuurwiel te verwijderen.“ “Ah neen?” “Dat is de wet, Cindy, maar wat jij insinueert mag ook niet. Het is de passagier(ster) verboden mits het juiste gekrab enige nood te lenigen, aangezien de bestuurder van het desbetreffende voertuig ten allen tijde de volledige focus op de rijweg moet behouden.” “Ah ja?”
“Dat is inderdaad een probleem, Cindy, fijne observatie. Maar voor kinderen op de achterbank bestaan er oplossingen. Het aanbrengen van duck tape op het mondje van de kindjes kan de verkeersveiligheid bevorderen. Dit voorkomt dat de bestuurder van het voertuig wordt afgeleid door hinderlijke vragen zoals: ‘Zijn we er bijna? Ik wil cola! Ik moet piesen’. Voor zeer handige peuters, in een wettelijk goedgekeurd zitje, raden wetenschappers ook aan eveneens de polsjes met duck tape te behandelen.” “Ah ja?” “Ik begrijp je bezorgdheid, Cindy, maar tegenwoordig kan je kinderen entertainen met een dvd-speler, volledig veilig bevestigd aan de achterkant van de voorste hoofdsteunen. Wellicht kunnen ze op zo’n jonge leeftijd al iets opsteken over veiligheid in het verkeer via een paar Youtube-filmpjes van Kijk Uit! Hahaha!” “Ah ja?”
“Het tijdsbestek is vrij beperkt, Cindy. Je raakt daar een andere kwestie aan. Maar aan “Ouderen op de achterbank” besteden we een nieuwe en volledige aflevering. Morgen zijn we er weer met meer verkeer!” “Ah ja?”
Ik weet niet zeker of ik helemaal correct de conversatie neerpende. Maar het kwam in elk geval zo over.