dinsdag 21 december 2010

Aye Proctology

Voor sommige kwalen moet je “AAA” zeggen en duwt de dokter met een frisco-stokje je tong naar beneden. Voor andere wordt er met een “pilelampke” in je neus of oren licht geworpen. In al deze gevallen zal de geneesheer even brommen, “Mja, ontstoken”, en de obligate antibiotica voorschrijven. Wellicht wordt er nog even een ijskoude stethoscoop tegen je tengere borstkas en magere schouderbladen geplant, waarop na het herhaaldelijk diep ademhalen en de onvermijdelijk volgende hoestbui de dokter vraagt: “Rookt u?” Kan je mee leven toch?
Erger wordt het als er een maag- of slokdarmletsel vermoed wordt. Hola! Afspraken worden gemaakt, een discrete verpleegster bereidt je voor op wat komen zal. Gastroscopie.“Ontspannen, meneer, niet walgen of wurgen of anders lukt het niet.” Waarna op geruststellend opgewekte wijze een tuinslang in je strot geramd wordt. Een kotser ben ik niet, maar dan, ja zeg. Je wilt het ding er weer uit, je probeert kalm te blijven, onbedwingbare tranen tijdens het kokhalzen. Enfin, je hebt het overleefd.
Maar dan!!! Er is een vermoeden van een letsel in de dikke darm. Eerst naar de huisarts. Eikes, daar komen de latex-handschoenen. Met een stagiairke erbij op je knieën met je kont in de lucht. Deskundige inkijkjes van de huisarts leveren een afspraak met de internist op.
Da’s toch wel diezelfde van die gastroscopie zeker. Met dezelfde discrete verpleegster. Door je strot gaat die tuinslang niet meer. De bestemming is de plaats “waar het zonlicht niet meer schijnt”.
Dan voel je je echt klein, bloot. Vernederd mag ik niet zeggen, maar nietig. De tuinslang volgt een andere weg. Niet mijn speciale plekje. Nu, gelukkig natuurlijk dat dit allemaal bestaat.
Altijd “Ayo technology” van Milow “a pain in the ass” gevonden. Als ik het hoor denk ik nu: “Aye proctology”…

vrijdag 10 december 2010

Een heer van stand...

Er zijn leraars waar je later meesmuilend sappige anekdotes over opdist, die amusante doch weinig gerespecteerde passanten waren in je woelige studentenleven. Maar hier en daar is er een die op jou een onuitwisbare stempel zette.
Zo iemand was Wilfried. Een zelfverzekerde beau garçon was hij toen, hemd open en gouden ketting fonkelend in het borsthaar, een man van de wereld. In '68 een rariteit tussen sommige grauwe kieldragende leerkrachten van het College. Mijlen boven mij stond hij, uiterst competent voor zijn Germaanse talen, indrukwekkend.
Wilfried, Den Bom bijgenaamd, imponeerde. De meest onwaarschijnlijke verhalen bracht hij. Dat Hugo Claus de "Oostakkerse Gedichten" in een boom in Astene had geschreven. Dat de BTW uitgevonden was door iemand uit Petegem. Wij schudden toen meewarig het hoofd, en moesten jaren later vaststellen dat Wilfried verdomd nog de waarheid vertelde ook.
Een sprankelende leraar was hij, iemand die "tongue in cheek" geen blad voor de mond nam, die de lat hoog legde maar ook begrijpend was. Zijn lectuurlijsten waren niet naar de zin van het bisdom. Wilfried liet dat aan zich voorbijgaan. Een tedere macho die mij een geschenk voor het leven gaf: de liefde voor het werk van Hugo Claus. Ik heb altijd het gevoel gehad dat Wilfried ergens een Claus was.
Een waardig mens was hij, zijn soms koppige meningen bracht hij met stijl. Hij was een klasbak zoals ze ze niet meer maken.
Ja, een heer van stand heeft ons verlaten.

dinsdag 7 december 2010

Once bitten...

Toen ik voor het eerst de kans kreeg om mee te spelen bij “Vooruit” was er iemand die mij zei: “Pas op, ge gaat verschieten van het niveau”!
Hoewel mijn zegsman het allicht niet in die zin bedoelde moet ik toegeven: als een argeloos onvoorbereid mens de acteurs-herenloge betreedt zal hij inderdaad verschieten van het niveau. Wat een gore praat bij die venten, zeg. De details zal ik jullie besparen, maar met mijn misdienaarszielke moet ik totaal tegen mijn zin meegaan in die schunnige verwerpelijke moppen. Ja, bijna walgend zal ik ook mijn deel doen, anders hoor je er niet bij. En het ergste is, lieve lezer, ik amuseer mij daar te pletter… Dat hadden jullie al door zeker.
Maar… als de sjjjuuutt!!! komt zie je die heren plots professioneel worden. Rap nog een tekstflard oprakelen, even afspreken wie wat opbrengt en wegdraagt. Wij onnozele venten halen de schakelaar om, we worden plots ons personage. We weten dat we er zullen staan, dat we met hart en ziel zullen brengen wat de regisseur verwacht.
Zou dat bij die meiskes ook zo zijn? We weten het niet. De meesten van ons mogen niet binnen bij de dames. We horen uiteraard wel doorheen de goed afgesloten deur geklets over lieven, kinderen, mndstndn, … Maar ook daar hetzelfde fenomeen: het stuk begint, awel we zijn 300 % bezig.
Wat drijft ons. Ik weet het echt niet. Wat ik wel weet, als jullie in die zaal zitten, als wij onder de lichten komen, dan voelen wij dat jullie daar vol aandacht zitten, verwachtingsvol, genietend, medelevend. Jullie kunnen nooit beseffen welke “drive” jullie aanwezigheid ons geeft. Verslavend, die roes die je door de mensen in de zaal in nooit vermoede gebieden brengt. Dat we uit onszelf treden.
Eens gebeten kun je het niet meer missen.