maandag 27 februari 2012

Den Opera

Wie mijn vorige blog las en over een scherpe geest beschikt vroeg zich wellicht af: hoe hebben diene Peter en diene Wally die eerste avond gespendeerd.
Welnu, we begaven ons naar het Noorden van het Wenceslasplein, een boulevard die zich middernachtelijk ontpopt tot een oord des verderfs. Overdag Art Nouveau, bezienswaardigheden, des nachts prostitutie, drugs, harde sex-shows.
En ja, het was de moeite!!! We hadden namelijk twee plaatsen op de tweede rij in de Staatsopera van Tsjechië voor… den Opera.
Nog nooit in mijn leven had ik een operavoorstelling meegemaakt. Ik, die jarenlang, vanaf mijn 15 jaar de meest onwaarschijnlijke rock, pop, punk, new wave, gothic, hard rock, hard core, enfin noem maar op, aan het werk zag. Opera!!
We zaten in een ongelooflijk kader, Google maar eens afbeeldingen van de Praagse Staatsopera, op de tweede rij. Het was “Aida” van Verdi.
Maar mens toch, ben ik daar uit mijn schoenen geblazen zeg!
Die gigantische decors die op een paar minuten tijd verwisseld worden, ok, je vraagt je nog even iets af over de logistiek.
Maar alras werd deze oude rocker, totaal tegen eigen verwachtingen in, geroerd door het gezang van sopranen en tenoren. Och, het is het aloude verhaal hoor, Aïda, de driehoeksverhouding die sowieso slecht afloopt. Soldaat verliefd op slaaf, prinses verliefd op soldaat, slaaf verliefd op enz. Ik kijk nooit naar “Familie” of “Thuis”.
Maar deze simplistische story wordt kippenvel zo maar live voor jou opgevoerd.
Overweldigend is de massascène met meer dan 100 zingende mensen on stage, maar vooral indrukwekkend is de prestatie van de solisten.
De prinses die haar liefde ziet ontglippen, de stoere krijger die de slaaf bemint, de slaaf Aïda verscheurd tussen haar liefde voor de krijger en haar vader, ach als rocker kan je dit belachelijk vinden.
Desalniettemin, ik wil niet de rock etc songs op een rijtje zetten die hierover gaan… De voorstelling duurde zowat 2.45 uur.
Maar… Er stonden daar gedurende een half uurke meer dan 100 mensen op scéne, die zongen in wonderbaarlijke harmonie samen met een formidabel symfonisch orkest.
En dan die solisten, sopranen, tenoren, die moeiteloos, zonder schreeuwen toch nog nuances en toonhoogtes haalden: ja, zwaar respect.
En mochten we even relaxen? We genoten onze maaltijd in een heel speciaal etablissement. Het was voorzien van miniatuur-spoorwegen. Aan iedere tafel werd via een spoorlijntje de gecommandeerde pint geleverd via een marchandiseke. Echt plezant. Het eten daarentegen tja…
Ge kunt niet alles willen, hé.

Praag: eindigen in schoonheid

Maanden geleden besloten Christa en ik om nog eens de eindejaarsreis naar Praag te helpen begeleiden. Het was al een tijd geleden. Maar toch, een reis die diep in ons hart ligt. Enerzijds omdat we ze zelf oprichtten, anderzijds de druk van ons leerlingskes: “Alstublieft, nog ene keer”.
Allez vooruit! Ik had de luxe om met goede vriend Peter de dag voordien te vertrekken met de vlieger, de rest kwam later per autobus. Wij moesten preparatieven treffen. “Piece of cake”, dacht ik voordien, ik beken.
Bovendien had ik de chance bij de check-in Matej Ptaszek te treffen, begenadigd blues muzikant met wie ik toch een speciale band heb. Voor het eerst ontmoet op de Karelsbrug in Praag, later nog vele keren in België en Frankrijk. Anyway, na geknuffel (met Matej, welteverstaan) en fijne babbel en leuke momenten op de luchthaven (samen een gazet lezen in comfortabele omstandigheden) bevonden Peter en ik ons te Praag.
Een geheel Jovanovic-sprekende chauffeur, mét cowboyhoed én Paternoster, “Challo Sirs” bracht ons ter bestemming.
Interesseert het jullie dat we ergens 100 m onder Praag de metro-abonnementen voor onze groep moesten bemachtigen en dat dit, op allesbehalve enthousiaste wijze, toch drie kwartier duurde? En nog een kwartier voor reçuutjes? Of dat we voor onze groep tickets moesten laten uitprinten voor een prachtige black-light voorstelling, genre Laterna Magica? Het was nog zo een “njjjem, njjjem” naaldenprinterke. Half uurke in de ijzige kou. Of dat ze in het hotel weer van toeten of blazen wisten ivm de kamerverdeling, hoewel alles minutieus was doorgestuurd? En dat ge de volgende dag twee en en half uur moogt formulierkes invullen per deelnemer, paspoortnummer ed incluis? Er moet daar nog ergens een Sovjet achter de coulissen zitten. Of, meer waarschijnlijk, in de genen.
Kortom, we waren heel blij dat we de dubbeldekker zagen aankomen. Gewuif uit alle ramen, wat even mijn ego streelde. Helaas, natuurlijk waren ze in feite blij ter plekke te zijn, de langverwachte eindejaarsreis.
Verwacht hier geen reisverslag. Het was voor ons, Christa en ik, voor onze allerlaatste keer, een unieke trip. Vermoeiend, dat weet iedereen die ooit een reis begeleidde, het is geen vakantie hé.
Maar onze leerlingen luisterden aandachtig naar onze uitleg, waren steeds stipt op alle afspraken, dronken er soms ene teveel maar hey ’t is een eindejaarsreis en ze zorgden nooit voor overlast. Zo begaf ik mij, jullie weten dat, totaal tegen mijn zin ;-) rond 12.00 naar hun favoriete etablissement, samen met menig andere begeleider.
En toen ik mijnen toer deed om te zeggen “Gastjes, ’t is de moment” daalden ze af van tafels, ledigden mij onbekende dranken, grepen hunne “palto” en kwamen mee naar het hotel. Ja, zeg, onderwijsmensen begrijpen hoe speciaal dit was. En de volgende ochtend: allemaal komen ontbijten, de ene al frisser dan de andere maar weer enthousiast. Neen, nog nooit meegemaakt.
Spijtige afknapper bij de terugreis, de bus viel in panne. Ze hebben daar bijna zeven uur in de ijzige koude stilgestaan. Zelf zat ik intussen doodziek in mijne nest, maar ik hoorde dat deze formidabele groep, leerlingen en begeleiders, dit zonder veel geklaag doorstond.
En dan krijgt ge weer goesting natuurlijk. Wie het meemaakte weet hopelijk welke band ge daar met uw leerlingen krijgt, voor de meeste levenslang. Maar: neen, dit was de allerlaatste maar van vele mooie: de allermooiste! We eindigden in schoonheid

zaterdag 11 februari 2012

Are you lonesome tonight?

Naar “Deinze Lacht” gaan, steeds weer komt het ongelegen. Zuchten en blazen, maar ja, we hebben dat abonnement, dus…
Maar gewis, steeds weer zijn we blij verrast door wat ons wordt aangeboden. Nooit voorspelbaar, vier totaal verschillende voorstellingen. We hadden de weergaloze Ukuleles, maar evengoed een geestige Antwerpenaar (dat Van Peelke) en de onovertroffen Piv.
De laatste act waren Septem Viri.
Ik keek er niet echt naar uit. Wellicht de goedkoopste dacht ik, nog even een vierde act organiseren. Maar neen hoor, het was geen gezelschap uit de solden.
Waren Septem Viri het hoogtepunt van het seizoen? Of iets minder? Ik vind dat we gewoon geen klassement kunnen maken.
Want die kerels waren virtuoos. Mens toch, dat zingen in close harmony, zo perfect.
En nog steeds vraag ik mij af waarom ze bovendien zo grappig waren.
Ik vermoed dat het de “tongue in cheek” was, onderhuidse humor, totaal foute heup-moves van heren-op-leeftijd.
Het dartele omgaan met klassieke oldies, het aanknopen met de formidabele “Barber Shop” singing, en...
Vlak bij ons kwamen die sjarels een pittige eigen versie van “Are you lonesome tonight” brengen bij mijn schoonzusje.
Verbluffend die stemmen die we van zo dichtbij mochten meemaken. Geen oortjes noch micro’s, pure natuur. En uiteraard Westvlaamse onnozelaars.
En die mensen, wel, dat zingen, dat is niet hun beroep. Die doen dat gewoon doodgraag, en dat voel je tijdens de hele voorstelling.
En daarna, aan den toog, dan zingen ze gewoon weer, het is hun bestaan: Ramona!

woensdag 8 februari 2012

WC-verhaal...

Soms moet ge, als observerend en grijnzend bloggerke, niet veel moeite doen. De gazet doet het voor u.
“Peperduur designtoilet defect” riep een grote krantenkop in mijn favoriete kwaliteitskrant Het Laatste Nieuws.
Het blijkt dat de stad Kortrijk de fiere eigenaar is van een (één) design-toilet, kostprijs 170 000 euro. Om u een idee te geven, de inox-toestellen (1 WC, 1 urinoir) kostten 53 228 euro, de formidabele LED-verlichting 6445.58 euro.
Als cultuurbewust mens denkt ge dan even na alvorens op die plaats een grote boodschap door te geven. Doe ik iets kubistisch? Auw, dat doet zeer. En dat impressionisme, puntjes en streepjes, niet gezond hé, minder drinken. En hoe moet je in godsnaam iets hedendaags design-achtigs voortbrengen? Kevers van Fabre, of plankskes van Quinze? Ga je voor een klassieker, dan ben je niet mee, dan ga je niet op een design-toilet.

Maar voorlopig geen zorgen meer. Enige citaten uit het desbetreffende artikel:
“Het urinoir is helemaal bevroren, terwijl de wc-pot gisteren verstopt was.”
“Er schortte iets met de spoeling door een kapotte zekering.”
“De WC-pot was echter verstopt omdat de gebruikers te weinig respect vertonen. Zo wordt er overvloedig veel toiletpapier in gegooid”

Arties in Kortrijk zijn dus kakkers met een erg proper achterste.

Nog méér problemen doen zich voor. “Vrouwen die willen plassen” (tiens, alleen plassen?) “moeten altijd 0.5 euro betalen. Mannen niet, want die hebben een gratis urinoir” Geen bomen of struiken in Kortrijk.

De voorstanders van dit project worden ook gehoord en bieden boeiende replieken:
“Het betalen van 0.50 per beurt is te verantwoorden. Als een toilet volledig gratis is trek je vandalisme aan en gebeuren er zaken die niet koosjer zijn, zoals drugs” Tja, die 50 cent voor die drugskerels, een wereld van verschil...

Ik zweer het u, alles tussen aanhalingstekens heb ik niet verzonnen.
Als alles ontdooid en hersteld is ga ik eens een Art Nouveauke gaan placeren in Kortrijk!

zondag 5 februari 2012

Onder de kenspreuk Vooruit!

En zo geschiedde dat mijn gade en ik ons begaven naar de leukste nieuwjaarsreceptie van het jaar.
Verwondering, verbijstering en fascinatie was haar deel tijdens onze tocht door het ondergeborgte van ons theater, the Grand Palace of Deinze.
De krochten alwaar wij ons enthousiast uitkleden en nog enthousiaster weer aankleden, die Oostblokkerige buizen die ons verwarmen in barre dagen, die speciale geur van gebeurde gebeurtenissen. De stille sluimerende adem van de oude ledige kleedkamers, weer wachtend op opwinding, adrenaline, ontlading.
De magie van het bestijgen van die trap naar de coulissen, nog even ongezien en onbeluisterd, en dan, het lange zwarte gordijn even opzij en… op de scène.
En daar stonden ze allemaal. Kwetterend, omhelzend, blij elkaar terug te zien, een Schone en het Beest druk aan het schenken, de Notre Dame de Deinze op tocht met schotels vol delicatessen, kleine boelekes wanhopig achtervolgd door fiere immer vruchtbare ouders, jonge snuiters en meiskes op hun beste gekleed en proper op hun eigen, kortom, het bonte gezelschap dat floreert onder de kenspreuk Vooruit.
Het voelde meteen goed, die planken onder de voeten, het thuiskomen bij al die anderen die ook die planken koesteren. Automatisch wierp ik een blik in de alsnog lege zaal, maar toch reeds weer behept met het virus om te performen. Alras hoorde ik van John dat ik mag meedoen in Cyrano de Bergerac, mijn favoriet toneelstuk. De dag kon al niet meer stuk. Leuk ook dat Herwin net als ik een koortsblaas had, altijd een handig excuus om niet te kussen.
Tijdens het rondfladderen, embrasseren en small talk kwam er plots een broebeling op de scène. Een flashmob heet dat tegenwoordig. Her en der begon er een georganiseerd gezang in de gelederen, dat uiteindelijk uitmondde in een prachtige performance van Les Amis de Charles, een eclectisch samengestelde zanggroep van onze toneelspelers. Kippenvel! Daar zit een musical aan te komen hoor!
Traditiegetrouw werd ook van onze President een woord verwacht. Hij deed het zittend en staand met brio, vooral ook de “bedranking” werd geapprecieerd.
Wie het niet meemaakte zal nooit begrijpen wat ons, plankenmensen, zo innig met elkaar verbindt. En nu weer “Vooruit”!!