maandag 26 maart 2012

Paul Mc Cartney

Nooit geweten dat Rotterdam zo’n mooie stad is. Hypermodern, smaakvol, proper op zijn eigen, maar ook de Witte de With straat. Dé kunstenbuurt met de gezellige horeca. Zo belandden we bijvoorbeeld in De Witte Aap, zoek maar eens op.

Maar natuurlijk gingen we niet naar R’Dam voor de city-views. De echte reden was het concert van Paul Mc Cartney in Ahoy.

Maar ik had zo mijn vooroordelen. Toen dacht ik: de laatste echte Beatle aan het werk zien (sorry, Ringo), dat mag toch niet aan mijn palmares ontbreken. Ik was in mijn jeugd namelijk Stones.

En de Beatles, daar was ik Lennon. De Paul, was dat niet wat melig? Een poppy figuur, op geld belust? Waren de Lennon songs niet meer snijdend in het hart? Een ja op de beide vragen.

En zie, toen Paul Mc Cartney verscheen, na absoluut waardeloze muziek op voorhand, om slecht te komen, bereslechte covers met een beat onder gedurende 1 uur, enfin, toen Paul Mc Cartney ten tonele verscheen kwam er iets over mij.
Wonderbaarlijk mooi.

Zo plots bedacht ik: Dat is gvd Paul Mc Cartney die ge hier bezig ziet. Naast John Lennon diegene die de muziek definitief veranderde. Na ongeveer 10 minuten even in de arm knijpen was nodig. Dit maak ik dus écht mee! Eerbiedig stonden we ooit in zijn geboortehuis te luisteren. En nu staat hij daar te performen.

Wat een reus. Stijlvol in pak pakt hij meteen de eivolle Ahoy in. “Hello Goodbye”.
Soms hier en daar iets wat ik zou durven “gewoon” bestempelen, maar nooit geweten dat de Macca zo mean solo’s op de gitaar kon brengen. Natuurlijk kennen we hem op zijn legendarische Rickenbacker Bass, maar verdorie ook op piano, ukulele(voor mijn trouwe lezers!!!) de man trekt zijn plan. Stomende rockende songs, ingetogen de zaal inpakken, zelfs solo, één keer vuurwerk en pief poef paf, indrukwekkend. Maar wat blijft er? Een geniale componist en performer, en zoals alle grote anderen het prachtigst met minimale begeleiding. "Yesterday", "My Valentine" Kiekenvel!

Was dit nu het meest onvergetelijke concert uit mijn leven? Neen. Was het onvergetelijk? Ja!

Tijd om eerlijk te zijn. Pas op rijpere leeftijd ontdekte ik de pracht van de Beatles, geen simpele muziek.

Nog steeds vraag ik me af: heb je nu echt Paul Mc Cartney bezig gezien? Geef toe, niet normaal. Zelfs den Bruce bewondert hem…

woensdag 21 maart 2012

Turken en ik

Oude mensen zijn weerloze prooien. Zo komt er een vriendelijke meneer aan de deur, bien coiffé, kostumeke: “Meneer, hebt ge dat al meegemaakt dat ge almeteens zonder mazout zit? En dat ze niet kunnen leveren? Bij ons geen probleem, wij komen steeds leveren, ook als u niet thuis bent, op reis in de winter bijvoorbeeld.”
En die mensen zetten hun handtekening.
Als kind (60+ maar kom) weet je nergens van. Tot ze plots verhuizen, je je verantwoordelijkheid neemt en de geldelijke toestanden je leven plots verzieken.
Zo werden er eergisteren, toen mijn lieve ouwkes reeds verhuisd waren, ongevraagd bijna 4000 liter mazout geleverd. Reken maar uit…
Dendezen zeer koleirig gebeld naar die firma. “Ah, dat contract is getekend, we leveren zoveel we willen en wanneer we willen”. Jullie begrijpen het, ze leveren als de mazout het duurste kost.
Uiteindelijk, via internet, vond ik toch een oplossing om een stukje te recupereren. Want een officiële dealer kan die mazout niet komen uitzuigen.
Na een twaalftal telefoons was naar mijn intuïtie ene de juiste. Hij bood (nog) minder dan de anderen. Maar mijn buikgevoel…
Alzo maakte ik kennis met twee schattige Turken. Hun echte namen verklap ik niet. Laat ze mij Ahmed en Ali noemen.
Dat komt daar toe met een aftandse camionette, nummerplaat niet op gelet ;-) Met een onnozel pompke worden de eindeloze liters mazout weer in containers gepompt. Nooit bekroop mij de vraag wat deze heren met deze mazout gingen aanvangen. Ze hebben mij zelf de antwoorden gegeven. Maar dat blijft dus voor jullie een mysterie. Echter, dat is niet de reden voor dit stukje.
Deze twee Turken, wel, het was de max ze te ontmoeten. Hun huidige business stinkt van een uur ver hé, diene mazout. Maar die gasten hebben een droom.
“Meneer, hoe moeten wij daar aan beginnen? Wij willen in Luxemburg en Duitsland kebab sausen brengen die daar niet bestaan.“ Ja, dat is nu eenmaal mijn vak, dus gratis speciale les “commerciële vorming”. Efkes het boelke uitgelegd, en ze stonden daar te noteren, mijn leerlingen doen dat niet.
Bon, de volgende dag moesten er nog liters mazout verwijderd worden.
Pompke weer aan. En plots ander onderwerp. “Meneer, mijn zoon heeft problemen op school” Om een lang verhaal kort te maken, dat manneke zit op een elitaire katholieke school. Vorige week was er een vergadering alleen voor allochtone ouders. Sorry, kan mij dat niet voorstellen. Die mensen wonen in Mol, geen probleem met integratie.
Ik kon diene papa maar één raad geven: verander van school. Triestig hé.

donderdag 15 maart 2012

De tijd stond even stil

Een tijdspanne waar “gulpengraaister” (merci, José) Lesley-Ann, die op overvloedige wijze de stilaan teloorgaande Playboy vulde, groot nieuws was in de gazetten. Een periode van “belangrijke items” ivm gevonden besparingen en urenlange interventies van politiekers die ons wijsmaken dat het ons niets zal kosten. In zo’n zinloos tijdsfragment komt een gruwelijke mare.
Een Belgische bus verongelukt, 28 mensen sterven.
Als vader en grootvader ben je meteen ondersteboven en in emotie. 22 kindjes lieten het leven. Keiharde confrontaties vandaag in mijn gazet. Wondermooie foto’s van kinderen die zich uitleven in de sneeuw, hotdogs verorberen op de piste, berichtjes op de blog van hoe fantastisch het allemaal is. Bevroren momenten van geluk, voortaan definitieve getuigen van de heerlijkheid van het bestaan.
Tot de tijd brutaal stopt. In een oogwenk wordt euforie tragedie. Het zal maar je kind zijn: als ouder weet je nog niks, alleen dat er iets ergs gebeurde. De officiëlen willen terecht geen fouten maken. Stel je voor dat ze je melden: “Uw kindje overleefde” en een uurtje later een nieuw telefoontje: “Oeps, foutje…” Tussendoor gezegd, opa zijnde, ook grootouders delen diezelfde emoties.
Kinderen die sterven, de hele wereld leeft mee. Een leven dat in de startblokken zat wordt zomaar beëindigd. Niemand kan zich daarmee verzoenen.
Maar ook zes volwassenen lieten het leven. De twee chauffeurs hebben ouders, vrienden, een gezin. Je zou kunnen zeggen, ze verongelukten tijdens hun job. En dan? Plots stopte de tijd, niemand houdt daar vooraf rekening mee.
Mijn hart gaat ook, als begeleider van een eindejaarsreis, uit naar de vier “begeleiders”. Alleen idealisten, dromers, mensen die van hun job genieten, begeleiden een meerdaagse reis met leerlingen. Je houdt die jonge menskes die je zijn toevertrouwd constant in de gaten. Je zorgt ervoor dat het programma afgewerkt wordt, dat afspraken gerespecteerd worden, en vooral dat het voor uw gastjes een onvergetelijke belevenis wordt.
Deze mensen lieten het leven door hun gedrevenheid, hun inzet en enthousiasme, hun liefde voor de jeugd.
Laat het ons niet vergeten. Naast de verslagenheid over de jonge slachtoffertjes is ook voor de gezinnen, familie, vrienden van die zes volwassenen een enorm drama gebeurd.
De tijd stond even stil. En liep vervolgens meedogenloos door…

zaterdag 10 maart 2012

100 Dagen en Den Ouden

Het is nu al een paar jaar dat ik me telkens weer de vraag stel: “Die onnozele 100 Dagen, waarom wilt ge u dat nog aantrekken. Ge zijt daar veel te oud voor”
En het is waar hoor, ik ben te oud. Gelukkig, sinds dit jaar ben ik niet meer de regelaar aan onze schoolpoort, zo vanaf 7.30 uur. Met warme dank aan Peter, Christa en Rik.
Dat komt daar toe, redelijk bezopen na een nachtje Overpoort. Geheel geverfd, blazend op fluitjes en Vuvuzela’s, compleet in volle doening. En gij als Ouden staat daar. Overbezorgd, évidemment. Niet qua bezopen en dergelijke, neen. Onze school is de enige die met haar muilke op den trottoir staat. Het VTI ligt een straat binnenin, St-Henri ligt in een put. Maar ons gastjes, heel Deinze heeft ze gezien, iedereen passeert daar. En wij maar proberen ze op dienen trottoir te houden, gewoon voor de veiligheid.
Nu, dit jaar was het niet nodig. Een leerling had zijn autooke binnen geparkeerd, een super luidspreker in de koffer, party was on. Vervolgens pleegden onze eindejaars een collectieve dans op onze splinternieuwe speelplaats.
Ieder jaar weer zorgen we voor een stevig ontbijt. Croissants, boterkoeken, chocoladekoeken, granen. En daarna zetten ze aan met de fiets naar de Balkan-staten.
Vanuit de Vlasschuur in Gottem, we denken dat die in feite bijna de eigendom is van onze Chris De Witte, starten ze voor een zoek- en sneukeltocht.
Er waren er bij die duidelijk “vermoeid” waren door de voorbije nacht. Ze werden meegesleept, ja opgekikkerd, door fittere kompanen.
Zelf was ik een “tussenpost”. Samen met Clarisse en Anneke, mama en zus van Christa, mocht ik ze verwelkomen, een potteke chocolade-créme van den Aldi aanbieden, een opdrachtje doen uitvoeren en het vervolg van het parcours uitdelen.
Welnu, meer dan ooit: de jeugd van tegenwoordig deugt hoor! Mens toch, zo beleefd en voornaam die gastjes. Geen zwijnerij, geen vuiligheid op de grond smijten, open en enthousiast mijnen opdracht (herken 9 wereldwijde monumenten) oplossen.
En daarna ook nog gedisciplineerd aan het mobiele frietkot gaan degusteren, rustig, elk op toerke. En nog op het gemak een pintje drinken, geen dwangmatig drinken.
Ligt dat nu aan ons of aan hen?

donderdag 8 maart 2012

Weemoed

Ik vind “weemoed” iets heel positiefs. Wat is dat namelijk? Weemoed is volgens mij: je ziet tegenwoordig heel schone en geestige dingen gebeuren, en je denkt terug, herbeleeft weer dingen.
Je kleinkinderen komen op bezoek, je bent nu in de positie om ze te verwennen, je denkt terug aan de tijd toen jouw eigen kinderen ook zo’n onnozelaarkes waren die schreeuwden om aandacht. En je smijt je, je verwent ze meer dan pedagogisch verantwoord. En ergens voel je, ik probeer iets goed te maken. Weemoed.
En dan die leerlingen. De nooit ophoudende soap van dendienen is met dedie, volgende week een ander dramatisch verhaal. Jongen met meisje, jongen met jongen, meisje met meisje. Ze vertellen hun verhaal, en de weemoed zegt: waar is den tijd, de onzekerheid, de zwakke gefrustreerde moves, de overdreven aanbidding, het achteraf kortstondige plan van: ja, da’s die waarmee ik mijn leven wil opbouwen. En de volgende week weer wat anders… Als oudere kan je niet anders dan dit bekijken met weemoed.
Jonge leerkrachten komen binnen, vol enthousiasme. Sommigen gaan snel ten onder aan het cynisme van enige gedemotiveerden, anderen smijten zich volop voor allerlei initiatieven. Ik herken mij daar in, weemoed naar vervlogen tijden.
“Meneer, ge hebt nog les gegeven aan mijn (stief)papa, is dat mogelijk, neen toch?” Jawel, ik geef toe, ik voel mij gevleid, mijn leerlingen geloven niet dat ik 60+ ben. Bovendien vinden ze hun eigen ouders stokoud. Zo rond de veertig, ja OK, ook veel ouder… Weemoed als ik terugdenk aan die ouders, meestal braafkes, soms eens een speciaal geval, maar nooit miserie mee gehad. Ik hou van al mijn oud-leerlingen. Weemoed, zeker?
En dan natuurlijk de huidige muziek. Ongetwijfeld de max, maar ik durf betwijfelen dat er veel van de hedendaagse liedekijns de geschiedenis halen. Met weemoed denk ik terug aan mijn 14 jaar. Kennismaking met The Kinks, Elvis, The Beatles, The Stones, Donovan, Bob Dylan en de rest.
Maar “weemoed”, da’s een privilege van de Ouden.

woensdag 7 maart 2012

Klokkenluider en de toekomst

Ach ja, hoe gaat dat. Ge bestelt kaarten voor “De Klokkenluider van de Notre Dame”. Enerzijds de dwingende doch liefdevolle blik van Ginette, anderzijds de warme sympathie voor regisseur Raymond, vervolgens de nieuwsgierigheid naar wat het jonge volkje van Crea-jeugdtheater er zou van bakken. Kortom, griepsgewijs gingen we voor de première!
Hm, goede keuze blijkbaar, want de good old Grand Palace was flink gevuld. En alras bleek: geheel terecht!!
Om even over het decor te praten: magistraal! Een would-be kathedraal verrees, met de obligate prachtige rozetten. De belichting zoals gewoonlijk: perfect.
En toen begon het. Wat toeristen lieten een gedemotiveerd koppeltje achter. Alras werden deze in de tijd teruggeworpen bij een nest straatkinderen. En voor de rest verklap ik niets over het verhaal, natuurlijk.
We zagen en hoorden wervelende kleine patoeters, zich begevend op roller-skates, omhoog en omlaagklimmend op de kathedraal, de functie van de rijen in een Grieks drama. We zagen een magnifieke bultenaar Quasimodo, een betoverende Esmeralda, een onuitstaanbare (dus goed gespeelde) Frollo. En we beleefden ook heel wat zang en dans in dit totaalspektakel.
Het beving mij met moed en weemoed. Zelf weet ik dat mijn planken-jaren stilaan uitgeteld zijn. Maar ik weet ook welke voldoening ik er uit haalde, de zelfwaardering, de kameraadschap. En nu zag ik hoe goed het er uit ziet voor de toekomst.
Al die jonge gastjes die zich smijten, die zich intussen thuis voelen op die planken. Ja, meesmuilend zag ik er ook enigen die met vedetten-allures hun cola-light gingen bestellen in The Palace. En even een haarlok op de juiste plaats leggen (12 jaar of zo…), je weet maar nooit of die paparazzi…
Ja, de toekomst ziet er goed uit!!