vrijdag 19 oktober 2012

Laatste schooljaar 7


Dank zij de toenmalige PMS en hun vermaledijde testen waar mijn ouders een onverbiddelijk geloof in hadden belandde ik in de Germaanse aan de Univ te Gent.

Merci, PMS, wat een heerlijke tijden, maar niet wat jullie, noch mijn ouders, in gedachten hadden.
Het duifke, ik dus, werd plots vrij gelaten. Weg met de super-controles van het College. We spreken 1969.

Om te beginnen verzeilde ik alras bij een groepje revolutionairen. Betogen was ons doel. Vraag mij niet tegen wat we betoogden, ik weet het niet meer. Maar iedere week was dendezen op post om slogans te schreeuwen. Tegen het kapitalisme zeker, of tegen de verfransing van Leuven. In elk geval, spannend. Zo kreeg ik de nodige meppen van rubber-stokken van de flikken tijdens een verboden betoging. Arm tot het drievoudige opgezwollen.

Intussen bracht ik mijn tijd aan den unief door op een wijze die mij beviel tijdens die eerste kan. Ik werkte en studeerde voor de vakken en professoren die mij bevielen. Kortom, mijnen uitslag: onderscheidingen voor wat mij interesseerde, gruwelijke buizen voor de rest.

Maar! Wat een heerlijke ervaringen kreeg ik voor mijn latere horeca-carrière! Ik werd in het fabuleuze café De Hoeve onklopbaar kampioen op de flipper “Koe” genaamd in combine met andere Deinzenaar Robert R. We hebben daar wat bakken  bier in de wacht gesleept zeg.
Ik werd ober in het heerlijke restaurant Aton op de Kwintensberg. Daar verdiende ik centjes om platen te kopen.

Voor de rest, mijn twee jaar die ik doorbracht in de Germaanse, ik slaagde niet. Maar ik draag nog steeds de colleges mee van die mensen waarvoor ik skoorde, ja, in alle bescheidenheid, onderscheidingen haalde. Schiltz van Engelse letterkunde, “Drink to me only with thine eyes”. Bolckmans van Wereldletterkunde! (vooral de Scandinaven, heerlijk), Prevenier van “Historische kritiek” (en als de wereld vergaan is en ze vinden bijv. de Joepie, is dat de bron van onze geschiedenis?) En de weergaloze colleges van ethicus Kruithof, ik moest er niet zijn maar was er wel, onvergetelijk.

Desalniettemin, op den unief was ik dik gebuisd! Maar wel met de glimlach.
Zo vroeg een prof Nederlandse Taalkunde: “Wie won vandaag in de Tour?” Ik wist het niet. Pech.

donderdag 4 oktober 2012

Laatste schooljaar 6

Een nieuwe stap in mijn onderwijscarrière is gezet: leraar computerdinges in De Meers in Waregem. De Meers is een rust- en verzorgingstehuis. Ik zou zeggen: voor bejaarden. Maar tot mijn verbazing huizen daar ook een aantal jonge mensen, onherstelbaar beschadigd door een ongeval.
Anyway, als schuchtere vrijwilliger betrad ik de enorme zaal “Ierse Berm” genaamd. Alras werd mij duidelijk dat iedere ruimte een paarden-related naam had. We bevinden ons te Waregem uiteraard, en zelf wonen we in ’t Groen Peird. Mooiste naam vond ik die van het kapsalon: “De Roskam”. Daar is duidelijk over nagedacht.

Zelden zo hartelijk ontvangen geweest. Een boeiend verkennend gesprek met Nicole over wat de verwachtingen waren van mijn toekomstige leerlingen.

En zie, totaal onverwacht, kreeg ik er reeds eentje voorgeschoteld. Individueel onderwijs, dames en heren, gratis en voor niets, daar kan die simpele ziel minister Pascal Smet misschien ook nog eens een goedkoop speechke over verkopen.

Het was dus Claireke. Een spitante dame met naar ik vermoed een woelig verleden waar ze spijtig genoeg nog maar enkele flarden van overhoudt.

Wat werd er van mij verwacht door Claireke? “Ik wil” is het motto. Iedere hulp wordt als vanzelfsprekend aangenomen. “Ik wil mijn gazetten kunnen lezen op het internet want een gewone kan ik niet betalen”. Ah Claireke, en welke gazetten wilt ge dan lezen? “Zeker de Gazet van Antwerpen, ik heb daar nog ne vriend gehad”. Tot zover het gebrekkig geheugen.

Aan Claireke getoond hoe ze op dat computerke, écht uit het stenen tijdperk, naar het internet kon. En zeggen dat ze geen grein patiëntie heeft… Maar kom, in de balk staan intussen knopkes naar diverse kranten.

“Ik wil ook naar filmkes kijken, gelijk van Thuis en Jeroen Meus”. No problemo, nog wat knopkes in de balk.

Maar Claireke sukkelt dus met haar geheugen. Je legt met engelengeduld alles uit, maar vijf minuten later is ze alles vergeten. In feite een doodgewone leerling dus…

En ja, ik weet het nu zeker, dat is mijn ding. Die dankbaarheid, … Ben met een zalig gevoel huiswaarts getogen.