donderdag 20 december 2012

Onderwijs


Hoewel ik een vrucht ben van een schoolmeestersfamilie had ik nooit verwacht in het onderwijs te belanden.
Ik ging het maken in de bankwereld. En ja, ik heb daar een tijdje nogal wat centen verdiend (al lang opgebruikt, uiteraard).
Tot ik op een late avond belandde bij mijn oude en toekomstige mentor EH Dierickx. Zelf zat ik diep in de put, een lot dat Willy later helaas beschoren was.
“Zou je niet bij ons komen lesgeven, Geert? Want ge zijt een geboren leraar.”
En aldus geschiedde. Ik begaf mij in het onderwijs. Meteen was ik een rare vogel in de Handel. Geen boekhoudersmentaliteit, om zo te zeggen. Parka, palestijnensjaalke, haar tot op de schouders (yes, I used to have hair…) Later kortgeschoren, lederen vest, lichte scheurkes in de jeans, punk-tijd.
Van bij het begin was mijn principe: ik kom geen les geven om al dan niet punten toe te kennen. Mijn eindwerk in de later volgende D-cursus (nu lerarenopleiding) was een pleidooi om de relativiteit van punten te bekijken. Met een vijf ben je geslaagd, ben je dan bijvoorbeeld een goede informaticus?
Steeds had ik voor ogen de mij toevertrouwde gastjes iets bij te brengen. Hetzij in mijn vakjes, hetzij op menselijk vlak, hetzij uiteraard de liefde voor muziek. Wie van muziek houdt komt altijd goed terecht.
Menigeen ergerde zich allicht aan mijn extatische gesprekken over Springsteen. Of over de Sex Pistols. Ja, ik denk dat de vele brave leerlingskes mij maar een onnozelaar vonden. Maar het leuke blijft. “Meneerke Walgraeve, we hebben bij u veel geleerd, maar we hebben het maar achteraf beseft.” Schoon, hé.
Ik denk dat ik mijn leerstof steeds verpakte in een mooi gebakje. Ze smulden het op, zonder te weten wat ze binnen kregen.
Wat mij echter vooral zal bijblijven is het contact met mijn gastjes. Steeds mocht ik delen in hun vreugdes. Maar ook in hun verdriet. Thuis de boel op de klippen, hatelijke toestanden. Gay zijn en het toch aan iemand mogen vertellen. Gedaan met het lief, vantijds had ik er eentje in mijn armen in diepe droefenis.
Ware het niet van al die steriele vergaderingen, luchtbelvormende woorden, onbegrijpende ouders, ik zou nog wat verder doen hoor.
Want! Smijt die deur toe achter mijn gat, geef mij mijn leerlingskes en laat mij mijn onconventionele ding doen. Dan, ja, de mooiste job die er is!

maandag 17 december 2012

Joost Van Hyfte


Triestig gewijs bedachten we: “Toeme, ’t is weer Deinze Lacht, weeral”. Gelukkig, we hebben een abonnement, dus we kwamen zeker. Trouwens, we hadden uiteraard uit het oog verloren dat we bovendien sponsor waren. Van, houdt u vast, Joost Van Hyfte.
Joost Van Hyfte, da’s niet echt een naam om beroemd mee te worden, dachten we zo. Naar mijn ervaring, iemand met die naam is den braafsten in de 6de Handel. Alles op tijd afgeven, schone punten voor Boekhouden. Glunderende ouders op het oudercontact want hij had 78%. Als ge Joost Van Hyfte heet, tja, dan wenkt de middelmaat.
Vanaf de eerste minuut lanceerde Joost zich echter als een onverbiddelijke speer. Het was meteen bingo in de Palace.
Een hels tempo van fijne grappen, nooit vulgair, misschien soms randje weg, nooit over de limiet. Tranen gelachen. Citaten, neen kan ik niet vermelden, zo snel.
Na de pauze werd er écht gekookt. Een diamantair en eega werden ter scène geroepen, geestig. En toen werden receptjes écht klaar gemaakt.”Ne keer de wijn proeven?” Na een gretige ja zette Joost de fles aan zijn mond. En keurde de wijn goed.
Mijn blijvertje: “Islam tomatjes”, het velleke is er al af. En na een knalleke:”Ja, die islam tomatjes, vantijds ontploft er zo eentje.”
Och, het het is mijn moeilijkste blog ever. Want Joost Van Hyfte, ge kunt dat niet verwoorden. Ge moet het gewoon meemaken…

maandag 10 december 2012

The sequel: Little Kim & The Alley Apple 3

Heel anders was het natuurlijk, een groot verschil met het optreden in The Banana Peel (zie andere blog).
Het was een zondagochtend, 10.00 uur. De frisse Kim, steeds weer lachend  en opgewekt, was de eerste die zich aandiende. Lastig op een zondagochtend hoor, dat huppelt daar rond, een en al opgewektheid en charisma... Gelukkig kwam alras de rest van de band aan. Hier en daar hingen de oogleden wat lager, een geruststelling.
Het zit namelijk zo. Ik mocht van Little Kim in de Tequila studio een interview afnemen. En vervolgens gingen ze 3 nummers live brengen. Jawel, zenuwkes bij mij.
Aan de toog werd er plat water en koffie besteld. Geheel ontredderd vroeg ik, denkend "die muzikanten van tegenwoordig", om een Duvel. Ha ja, ik drink dat normaal nooit (...) maar de nieuwe CD van Little Kim & The Alley Apple 3 heet nu eenmaal "The Devil". Niet "The Blue Spa" of "The Coffee". Een mens moet zich toch inleven? Enige zelfopoffering is mij niet vreemd.
En dan ontsponnen zich taferelen waar ik verzot op ben. Die mij steeds weer met verbazing en bewondering vervullen. Kim wandelde heen en weer met haar songbook, die heerlijke stem die moeiteloos door onze kantine klonk. Patrick haalde zijn dobro uit, prachtig instrument. Zijn ijzeren dingske waarmee hij over de snaren van zijn instrument glijdt werd liefdevol met eigen adem verwarmd. De ijzeren fingerpicking vingerdinges werden zorgvuldig geselecteerd. Intussen was Selim ook tot de levenden gekomen. Nu reeds kleefde hij weer aan zijn gigantische bas. Tom kon niet achterblijven, de prachtige Gibson-gitaar werd opgewarmd. Tussendoor, lieve mensen, had ik het geluk dat drie van de vier rokers zijn. Dat schept een band, daarbuiten in de kou.
Dit zijn nog échte muzikanten! Bezeten van hun instrument, van hun muziek. Patrick die mij een verhelderend exposé gaf over hoe je lap-gitaar moet spelen en hoe moelijk dat is. Tom die een Django IS. Selim, die tijdens zijn bijscholing efkes een houtbeitel in zijn pink plaatste, hij volgt instrumentenbouw. Toch spelen met een ingepakte pink. En Kim maar lopen te zingen intussen. Want ze rookt niet.
En toen een magisch moment. In de ijskoude kantine van Tequila barstten die zowaar geheel vanzelfsprekend uit in prachtige muziek. Geen micro's noch pedalen, met dikke vesten aan. Slik!
Het interview zelf zal ik hier overslaan. Weldra horen jullie het op de podcast van Tequila. Toch nog even zeggen dat ik dit een van mijn leukste ooit vond. En onder ons, er waren er nogal wat in het verleden, met veel zgn grotere namen. Het was een piece of cake. Mijn ervaring: hoe minder je kunt, hoe meer pretentie. Dit was ontwapenend mooi.
Maar dan hé mensen, het live-optreden. Plots zie je bij de muzikanten blikken, een wenkbrauw omhoog, zijn we klaar?
En dan mocht ik daar werkelijk tussen zitten. Kimmeke staat en zingt heerlijk, Speciaal, niet na te doen. Patrick volledig geconcentreerd op zijn slides, Tom met de eeuwige glimlach van: Yes!!! En Selim, mijne favoriet, als dat toegelaten is. Het raakt me heel diep hoe hij vanaf zijn eerste slappin' aanslagen in een andere wereld vertoeft. Zijn muziek. Zijn blik op het oneindige...
Vier héél straffe muzikanten.
Hun cd The Devil koop je oa bij Letters en Co in Deinze. Doen!!!