dinsdag 19 maart 2013

Doping...


Mag ik eerlijk zijn? Die “bekentenissen” en “onthullingen” over doping in de wielersport hangen mij de keel uit.

Ik ben een wielerliefhebber, en ik heb nog nergens iets vernomen wat ik niet allang wist.

Sinds mensenheugenis zoeken wielrenners naar middelen om hun prestaties te verbeteren. Van een Trappist met een ei (den Briek) tot champagne en paardenspuiten (Freddy). Dit heeft mij nooit belet om te genieten van een schone koers. Trouwens, ik ben er zeker van dat er ook nu spitstechnologie gebruikt wordt om renners te doperen. So what? Mag ik niet meer genieten?

Wie spreekt er over American Football, de NBA, de tennis, het langlaufen… Allemaal prachtig om te bekijken. Mag ik niet meer genieten?

Beatles, Stones, Jimi, Janis, Clapton en duizenden anderen waren gedopeerd, bezorgden de mensheid onvergetelijke nog steeds durende momenten. Geschorst moeten ze worden, die gasten. Al hun nummer één hits verwijderen! Al die royalties terug storten! En ik mag dan ook niet meer genieten.

Sherlock Holmes zat aan de opium. Verbranden die boeken! Gedaan met genieten.
Rimbaud, Van Gogh, Edgar Allan Poe, Baudelaire, Jean Cocteau, Stephen King, Philip K. Dick, Huxley, William S. Burroughs, Jack Kerouac… Allemaal gedopeerd. Burn ‘m. Gedaan met genieten.

Het is des mensen om zichzelf boven de eigen beperkingen te tillen. Elk doet dit op eigen risico, maar wil vooral excelleren.

Niets nieuws dus. Maar ik zal blijven genieten.

dinsdag 5 maart 2013

De Koe


Af en toe besluipt mij een mijmering naar het bucolische leven.
Alleen al het aanzicht van mijn linkervoet geeft mij reminiscenties aan een Vlaamsche Biet.
In dit stukje wil ik het opnemen voor de koe. Deze herbivoor wordt tegenwoordig zwaar in diskrediet gebracht door het edele dier, Het Paard, wier stoffelijke overschotten tegenwoordig geheel illegaal in een prefab-maaltijd worden aangebracht.
Allereerst moet ik iets duidelijk maken. Een paard is niet meer van adelstand dan een koe.
OK, ik zie nog niet direct een koe deelnemen aan Waregem-Koerse. Waarom ook? Een verstandige koe zal gezapig grazen aan de zich voordoende hindernissen en zal zich rustig laven aan de Gaverbeek. Die paarden, die laten zich afjakkeren, riskeren lijf en leden, smijten zich en krijgen met de zweep. Dutsen!  Een koe zou zich dit niet laten welgevallen, hoor. Een paard is een slaaf.
Begeef u eens door de Vlaamsche weiden. Ge passeert een meers vol paarden. Wat doen ze? Wegstuiven tallenkant! “Dju, we gaan hier toch niet weer moeten koersen zeker?” zie je ze wanhopig denken.
Dan een weide vol koeien. Ze komen af, koesteren u, doen een loeiende babbel. Kurieuzeneuzen. Ze willen alles gezien hebben. “Hoe zit het met de laatste roddels?”
Een koe is een slimme beeste, kent de eigen naam. Ik heb een paar koeien ontmoet, en wellicht van hun heerlijk vlees gegeten. Maar meer en meer denk ik erover na…

zondag 3 maart 2013

DE AVONDEN (in de Rekkelinge)


Ik moet het toegeven, als Waregem-immigrant, cultuur krijgt stilaan vaste voet in Deinze. Stadsdichter Martin Carrette, Cultuurschok, VTBKultuur, Letters & Co, …, Deinze komt tot leven. Wat zeg ik, Deinze Leeft!

Twee wonderbaarlijke avonden mochten we beleven.
Dankzij Cultuurschok hadden we het voorrecht op vrijdag een concert van Derek en vrienden mee te maken. En wat voor vrienden had Derek meegebracht. Het puikje van muzikanten die zelden of nooit de pers halen, maar o zo briljant zijn. De weergaloze Rony Verbiest, die tovert op de accordeon of saxofoon, die tussen elke muzieklijn op subtiele wijze zijn plekje vindt. De Danny Federici van Vlaanderen. Mario Vermandel met de contrabas, bescheiden doch steeds aanwezig, stevige ruggengraat samen met de formidabele percussie van Cesar Janssens. En Hans met de gitaar schudt daar eventjes verbluffende solo’s uit zijn mouw als het nodig is, begeleidt discreet de liedjes van Derek.

Derek, dus. Voor vele bezoekers van De Rekkelinge een absolute openbaring. Zijn liedjes hebben pakkende teksten, soms geestig, nooit kwetsend. Ik denk dat ik zijn songs kan omschrijven met “Weemoed”. Vriendschappen die komen en gaan, de liefde altijd weer de liefde, maar ook het simpele avondlijke genieten van het ruisen van de natuur.
Derek is ook een geweldige performer. Zijn expressieve smoel zweeft tussen een brede lach, intense smart, en weer terug. Zijn drie meter lange lijf (zo lijkt het) plooit zich in zeven kreukels door de passie die zijn muziek brengt. We zagen vijf muzikanten waar het genot van samen muziek maken gewoon afspat, en het publiek gaat daar moeiteloos in mee. Voor mij is Derek intussen een goede kameraad, voor velen eindelijk een ontdekking. Oh by the way (bisnummer, Derek & The Dirt), mijne favoriet is: “Aan het graf van Gerard Reve”

En toen, op een schimmige manier, was het plots zaterdag. “Oela”, was mijn zowat eerste gedachte, “Vanavond Piv Huvluv en Steve Wynn”. Jawel, in De Rekkelinge, lieve lezer. Wat een luxe voor Deinze. Merci, vtbKultuur.

Wat kan ik nog zeggen over de geestigste mens van de Vlaanders? Een snipverkouden Piv kon ons weer tranen doen lachen. Frederic Camargue, the Crazy Horse, deed ons rocken in The Free World, Boney M zal nooit meer hetzelfde klinken sinds Piv op overtuigende wijze de dance-moves van Bobby Farrell bracht.
Wat te zeggen over Steve Wynn? Om te beginnen een schat van een bescheiden mens. Zalige babbel achteraf. Vergeet het niet, Steve is wereldberoemd, weliswaar overal in beperkte kring. Een punk-cult-held. Ik genoot enorm van zijn songs. Toen ik hem zei dat ik in feite andere muziek van hem had verwacht, The Dream Syndicate hé mensen, zei hij: “Komaan, ik moet hier nu niet meer de punker gaan uithangen. Dit is nu de muziek waar ik me in uitleef.” Pas op, lieve mensen, zijn teksten hebben nog steeds edgy randjes. Het was wreed schoon, maar...

Eigenlijk was er vooral één magisch moment. Bruno Deneckere en Derek waren special guests. Reeds bij de eerste akkoorden zag je de mensen naar elkaar kijken met verbaasde blik. “Amai, wat is me dat hier zeg” De magie tussen die twee, de perfecte harmonie tussen die twee machtig mooie stemmen! Wat een schande dat ze in feite zo weinig bekend zijn bij het grote publiek.

Het einde van de avond was geniaal. Piv, Steve, Bruno en Derek die in herhaling Bamboo Jack van Will Tura brachten. Mijn geheime lol was: diene Steve, die weet totaal niet wat die andere gasten op zgn ernstige wijze (behalve Bruno) aan het zingen zijn. Achteraf zei Steve tegen mij: “Hey, it’s music AND fun” Een unieke formule, geweldig geslaagd!