maandag 19 augustus 2013

Geert aan zee

Ooit was er een tijd dat ik nog een kindje was, laat ons zeggen zo van een jaar of 9. Het was gebruikelijk dat onze ouders een appartement aan zee huurden tijdens de grote vakantie. Voor een volle maand! Dat zou nu ondenkbaar en onbetaalbaar zijn voor een groot gezin van twee schoolmeesterkes.
Mijn al dan niet mooie herinneringen situeren zich dus in 1960 in de toenmalige onbenullige badstad Mariakerke. Het was een heel eind stappen naar het strand, en er moest wat meegesleurd worden. “Elk zijn gerief” was het motto. En de oudste van de kinderen, ik dus, had het voorrecht om, afwisselend met de papa, dat verdomde windzeil mee te sleuren.
Eens op het strand beland was het mijn plicht om samen met de pa die puntige stokken van dat ding de grond in te drijven met een houten hamer. Maar daarna begon de pret. De drie zussen die na mij kwamen waren druk bezig om een kraam in te richten teneinde hun papieren bloemen met woekerwinst te verkopen voor emmerkes vol schelpen.
Zelf had ik het geluk daar een kameraad te ontdekken. Tim, volledig goedgekeurd door mijn ouders, want het was de zoon van onze edelachtbare huisdokter, Dr Roelens uit Astene.
Reeds des morgens stond hij tussen zijn tanden te fluiten aan het appartement. Nog steeds benijd ik hem voor dat indringende geluid, een eigenschap die ik graag zou hebben als supporter van Essevee. Het was onze eerste taak van de dag: brood gaan kopen in de enige bakkerij: “Au Pain Doré”. Vrouwspersonen die wij als “oude wijven” bestempelden staken ons minachtend voorbij en bestelden in het Frans. Desalniettemin brachten we het verwachte ontbijt thuis.
En vervolgens mocht ik met Tim… mijn eigen weg gaan. Ah ja, zoon van den dokter, die misdoen toch niet? Wel, het was ne sjarel. Ik zal nu voor het eerst opbiechten dat ik, uiteraard onder zijn impuls, een zakje spekken gestolen heb. Maar voor de rest was ons grootste amusement: vliegeren! Door intense samenwerking en steeds die stokskes aanpassen ging onze vlieger het hoogst van allemaal!
Maar toen ik weer aan het appartement kwam… Géén zandkorrel mocht daar zijn intrede doen. Met een keiharde borstel werden de beentjes afgeschraapt door ons moeke.
Maar mijn absolute hoogtepunt was toch wel: Torck op den dijk. We mochten daar racen met de koersautokes van Torck. Met pedalen wel te verstaan. En ik won toch wel mijn reeks zeker. De prijs: een vlieger…
Nostalgie, veroorzaakt door Filip Van den Poel…