maandag 18 november 2013

Bruno Deneckere & Nils De Caster Live

Als de postbode halt houdt aan onze gammele brievenbus slaat mijn hart telkens een slag over. Goed nieuws is er bijna nooit meer bij, de mensen schrijven geen brieven meer, ze mailen. Soms eens een geboortekaartje, de obligate kaartjes met verjaardags- of eindejaarswensen. Helaas ook soms een doodsbericht. Als het meevalt is het gewoon die enveloppe van de Colruyt. Of “Visie”. Of “Klasse” voor leerkrachten. De doos voor het papier wenkt dan uitnodigend. Maar meestal zijn het facturen…

Vandaag was het weer van dattum. Voor ruim 1600 euro. Dankjewel, zei de vers gepensioneerde. Maar joechei, er was ook een pakje bij, afzender: Bruno Deneckere...

De CD “Bruno Deneckere & Nils De Caster Live” vond zijn weg naar Waregem en recht naar het hart van ondergetekende. Van de oude stempel zijnde was mijn eerste werk natuurlijk de hoes en de bovenkant van de CD bestuderen. Speciaal. Prachtig. Het artwork is dan ook van de hand van Jo Clauwaert, vermaard fotograaf én tekenaar, en een verre kameraad dan nog. Ooit werden een aantal blogs van mij gepubliceerd in zijn “Visserijblad”. En ja, wie zoekt vindt ergens een vis…

Zoals oude wijn geen krans behoeft zou het niet meer nodig moeten zijn Bruno voor te stellen. De liedjes van deze melancholische poëet vertellen steeds weer verhalen van onderweg zijn, onderweg van het ene optreden naar het andere, onderweg ook van de ene verzwonden relatie naar de andere, van gemis en toch wat hoop.

En wat te zeggen van Nils De Caster, samen met Derek aloude kompaan van het trio dat ieder jaar unieke Dylan-tributes brengt. Volgend jaar in Deinze? Nils is een terecht rijzende ster, briljante muzikant en zanger die het grote publiek leerde kennen via de “Broken Circle Breakdown”-film en de eindeloze reeks concerten.

Deze CD is magisch mooi. De osmose tussen deze twee is pakkend, kippenvel reeds van bij het eerste nummer “Blue sky over Nashville”. De snijdende harmonica van Bruno, de mandoline van Nils die moeiteloos een heerlijk web weeft waarin je je graag laat vangen, de tussen country en Dylan kiezende stem van Bruno, de discrete backing vocals van Nils. En dat gaat maar door...

Het is onmogelijk alle 16 songs van dit juweeltje te recenseren. Bruno geeft zijn hart bloot, soms lacht hij eens op het eind alsof hij wil herpakken en zeggen: “Ge moet dat hier niet te serieus oppakken”. Jaja, ok. En Nils blijft sereen virtuoos, ook op lapsteel en uiteraard viool, hij is de vervolledigende lotgenoot.

Als het donker is, en de regen teistert je ruiten, trek een goed flesje open, een kaarsje of drie erbij, en laat je meenemen door deze volstrekt on-Belgische muziek.
Maar éérst moet je ‘m kopen, natuurlijk. Bestellen via brunodeneckere@telenet.be of nilsdc@telenet.be: 
17 euro, verzendingskosten inbegrepen.


 En ge zult de facteur (dus niet de factuur) graag zien komen!

dinsdag 12 november 2013

Staf Steegmans en De Mogelijkheden

Met hartenpijn kropen we uit onze zetel en doofden de gezellig gloeiende haard teneinde ons naar “Deinze lacht” te spoeden. Wat een rotweer alweer, die zaterdagavond 9 november. Op de Markt van Deinze was er natuurlijk geen parkeerplaats, zoals gewoonlijk. Wel gigantische kale ruimtes met arty gekleurde vlakken en ook vele fonteintjes, alsof er nog geen water genoeg was.  Uiteindelijk de wagen kwijtgeraakt en met een krakemikkig skelet naar de Palace gestrompeld. Om maar met een eufemisme te zeggen dat het enthousiasme eerder matig was. Maar ja, abonnement, hé.
En deze opofferingen dienden wij ons te getroosten voor … Staf Steegmans en De Mogelijkheden, godbetert. Staf wie? En de wat? Bovendien werd mijn zo geteisterde rechterhand definitief fijngemalen door de hartelijke begroeting door de vele “Deinze lacht”-vrienden die we eindelijk weer ontmoetten.
En nu verwacht u wellicht de “Maar…” Welnu, u heeft gelijk.
Maar… Bij onze intrede in de legendarische zaal had ik meteen een warm gevoel. Het podium was rijkelijk voorzien van instrumenten en micro’s. Een imposante achtergrond met een door gele lampjes gespeld “Staf Steegmans” en boven de scène een discobol waren een nostalgische hint naar wat komen zou.
En zie, van bij het begin was de zaal meteen verkocht. “Onze” Jits Van Belle zorgde voor de eerste lachsalvo’s. Als dominante stage-manager verwelkomde ze ons in een 20-tal talen en vertelde ons wanneer we spontaan moesten applaudisseren. Achteraf bleek dat dit personage de hilarische lijm zou zijn tussen de verschillende acts.
Het orkest kwam op, en het achtergrondkoortje begon er aan. Een heer in fijngesneden disco-pak, een dame in nauwsluitende glitterjurk, beiden voorzien van een overdadige blonde pruik. Dit als entree voor de wereldberoemde zanger die net terug was van een succesvolle tournee in Zuid-Afrika. En daar was hij dan. De lichtjes op het gigantische paneel begonnen te flikkeren en Hij deed zingendgewijs zijn intrede. Staf was gehuld in perfect disco-kostuum en blonde ruim zittende pruik. Hij zong perfect, maar vooral de discrete edoch sexy heup-moves veroverden ons hart.
Het perfect gebrachte repertoire bestond uit oercovers uit de disco-tijd, die Mathias Sercu (AKA Staf Steegmans) had voorzien van spitse erg geestige teksten. Tussendoor kwam zothoofd Maaike Cafmeyer als drie verschillende “special guests” ook pleznate dingen doen. Maar het meest moest ik toch lachen met Jits Van Belle. Vooral haar dansmoves bij de ABBA cover “Man van Mia” waren onvergetelijk.
Kortom, het was een heerlijke, grappige en wervelende show. Een zalige campy pastiche, virtuoos gebracht door de negen (!!!) artiesten.

Leve het abonnement op Deinze lacht! Alweer werden we verrast!