donderdag 23 april 2015

Hersenhap!

Zeker 45 jaren gingen voorbij sinds ik mijn eerste Humo kocht. En ik was meteen verk(n)ocht. Het was de TTT-club die mijn evangelie werd en bepaalde welke LP’s ik kocht met mijn schaarse spaarcentjes en de sponsoring door mijn oma. (TTT= Tieners Toppers Treffers, klinkt nu belachelijk) Je mocht echt naar de Music Man in Gent gaan en blindelings kopen wat recensenten als Guy Mortier, Marc Didden, Karel de Knagger, Frank Vander Linden en natuurlijk ook Charlie Poel of de betreurde Marc Mijlemans (MM) aanprezen als “must have”. Mjah, als ik mijn vinyl overschouw, mooie collectie.

“Mijl op Zeven” door MM was fenomenaal. Waardige opvolger, in Dwarskijker, is de immer (droef)geestige Rudy Vandendaele, vlijmscherp, taalvirtuoos, rake observatie, vertolker van mijn gevoelens over het televisielandschap. Ook als interviewer speelt hij in de hoogste liga.

Als er dan in Humo een gesprek verschijnt van zijn hand met dat andere fenomeen Hugo Matthysen, die ook enige renommee geniet als Clement Peerens, is het smullen geblazen. Trouwens, telkens ik de Gamma betreed kijk ik onwillekeurig uit naar een “beiteltjeuh of een hamertjeuh”…

Het ging deze keer over de nieuwe muziektheater-productie “De hersenhap” waarin Matthysen een vorm van zichzelf brengt in het gezelschap van de bevallige dames Karlijn Sileghem en Tine Embrechts. Ook Ronny Mosuse is mij niet onbekend (Radios, CPeX). Het gaat over twee ietwat onzekere actrices die als bijverdienste een snackbar opzetten. Wellicht iets wat men in de boekskes geneigd is een “pop-up” te noemen. Fastfood voor de maag wordt er niet verkocht, wel voor het brein. Voor 14 euro koop je er een onderwerp om ter plekke en onder begeleiding over na te denken. Welnu, indien dit bestond, ik ging er heen.

Allereerst was ik in het interview bekoord door een aantal uitdrukkingen van Matthysen. “Solipsistisch dadaïsme”, “hoogstpersoonlijke kneuterigheid”, “popkennerij”, “verkapte kretologie”… behoorlijke hersenhappen waar ik als taalfreak al uren zoet mee ben. Dit zonder 56 euro te betalen.

Maar dan volgen er een aantal vragen die blijkbaar in “De hersenhap” kunnen aangekocht worden.
Zoals daar zijn:
“Bestaat God?” Matthysen: Een interessantere vraag is: ‘Moeten wij in God geloven en zoja waarom?’
“Moet ik de harde waarheid vertellen of zwijgen?”
“Is geluk saai?” “Is een saai leven een voorwaarde voor geluk?”


Nu al vragen die mij niet loslaten.  Ik wil naar die voorstelling gaan!

zondag 19 april 2015

De Rassing

Soms gebeurt het dat je nog het échte voetbal kan meemaken. En dit overviel mij zomaar. Ik was uitgenodigd naar het Mirakelstadion, te Waregem.
Reeds voordien, bij een geweldige vol-au-vent-met-frieten, werden de kansen ingeschat tegen het oppermachtige Knokke, middenmoter in Bevordering. De kansen voor de thuisploeg met de heerlijke naam Koninklijke Racing Waregem waren nihil tegen de invités van Knokke. Geld bij de vleet, ginder.
De “Rassing” deed zijn uiterste best, moest niet onder doen, maar verloor. Erg. Zelfde probleem van Essevee trouwens. Nen assist-gever en een scorende spits, please?
Maar het gaat mij over weemoed. Ik vind het het zalig te vertoeven tussen supporters die nu al bedenkingen maken: “Maar tnaaste jaar in eerste provinciale…”
Na de wedstrijd begaf ik mij weer naar buiten, voor het roken van een sigaret. Het stadionneke was leeg. Ik overschouwde de lege tribunes, het écht prachtige grasveld. Zo leeg, zo mooi.
Een mijmering overviel mij. Ik zag een wedstrijd met tja eerder middelmatige spelers, hoewel sommige ouders daar andere ideeën over hadden. En plots zag ik ook jonge gastjes, die zich het pleuris speelden om ooit Messi, Company of Hazard te worden. Vruchteloos? Je weet het nooit.
Ik voelde ook het bestaan van de ouders, die zoveel keer per week de zeun naar het voetbal brengen, de droom misschien?

Welnu, de sterkte van de Rassing is: vriendschap. Zelden ben ik als buitenlander zo warm onthaald. Zo’n geestige bende zeg!