maandag 14 september 2015

Onze Pa

Nooit verwacht, maar het hakte er diep in. Onze Pa helpen installeren in een RVT, ook al is het voorlopig maar voor een maand.

Hem vergezellend terwijl hij traagzaam, weifelend, moeizaam met zijn piepende rollator het gebouw doorkruiste, had ik weer de tijd om te mijmeren. Zijn weliswaar prachtige kamer ligt helemaal op het lichtgevende einde van een gang. Het is natuurlijk weer aan mij besteed om daar enige symboliek in te ontwaren.

Nadat hij wat foeterde “Een maand, zo lang!” bleek dat “beginnende” Alzheimer ook zijn zegeningen kan hebben. Hij was dat alras vergeten. Zeker toen hij de twee toffe verpleegsters zag die hem daar gaan soigneren. “Amai, al dat schoon vrouwvolk hier zeg!” Tja, zo wil ik ook oud worden… Bovendien woont hij vlak naast de mama van een goede vriendin, en ze was al volledig op de hoogte. Als dat maar goed komt …

Maar dan dacht ik ook aan de Meester Walgraeve in “zijne fleur”. Altijd gedreven en geëngageerd. Die destijds met zijn fiets vanuit Deurle naar Deinze recordtijden realiseerde om les te geven. En ’s middags over en weer kwam om te eten! Onvermijdelijk ook dacht ik aan de momenten toen ik als 17-jarige met gebalde vuisten tegenover hem stond. “Zoude gij uw vader durven slaan?” “Ja’k” Ik had een lange en late puberteit. Ben er feitelijk nooit uit geraakt, zeker? Onze Pa had principes, maar in ’68… Wie mij kent begrijpt het.

En dan nu. Hij is precies een halve meter kleiner geworden. Hij had het er voor over om samen met ons naar het “rooklokaal” te gaan. Zijn eerste Bastoske na veel te veel weken. Dat stralende gezicht, die zuchten van genot, dat kan alleen een roker begrijpen. “Geertse jong, bedankt, bedankt” En ik was blij dat ik hem dat kon geven. Hij vond het wel erg ver stappen maar toen ik zei dat een genot een offer waard is was hij akkoord.


Iedereen wil oud worden. Maar oud zijn … Ik weet het nog niet. Wel weet ik dat ik die kleine grote man nog alles wil gunnen!