Bruine cafés en platen. Voor mij hoort dat onlosmakelijk samen.
In een bruin café werd destijds een plaat opgelegd, niet hitgevoelig hetzij bij
toeval één nummerke. “Hey Joe” van Jimi, bijvoorbeeld. Of The Kinks. Of The
Faces. De hoes stond intussen te pronken op de toog en je kon die even
koesteren onder het waakzame oog van de cafébaas, bij voorkeur geheel voorzien
van haar en baard, en nog een dampende pijp ook. Tussenvraagje: rookt er nog
iemand een pijp? Zelf versleet ik vier modellen, van “baardbranderke” (toen ik
mij nog niet moest scheren) tot het lange geval, existentialisten ondereen.
Voor alle duidelijkheid, rijpere man zijnde, een plaat
bestaat voor mij uit vinyl, 180 g. Ge hebt er pak aan. Ge koestert die
hoes, als ge geluk hebt is er ook een
binnenhoes. Teksten! Foto’s! Na al die
jaren ook die onnavolgbare muffe edoch heerlijke geur van oude meesterwerken
zoals je in prestigieuze bibliotheken vindt.
Een plaat heeft niets te maken met een CD. Ge zit daar te prutsen met dat plastieken
bakske. Als ge niet oplet breekt dat één minuskuul scharnierke nog af ook. En dat alles, pas op, niet op voorhand
uw nagels knippen, om dat boekske eruit te peuteren. Ge moet dan nog in het
midden zitten duwen en zo om die cd er fatsoenlijk uit te krijgen. Ach, het zijn mijmeringen van een oude
nostalgicus, want de CD bracht mij ook heerlijke muziek.
De bruine cafés zijn ook niet meer wat ze waren. Ik beleefde
ze van Gent tot Amsterdam. Je kop omgeven door diverse soorten rook, intense
gesprekken, machtige optredens… Het overgebleven bruin zijn mijn longen denk
ik, althans letterlijk.
Het rookverbood heeft veel bruine cafés doodgedaan. Sommigen
vinden nog de moed om door te gaan. De lieve Heksen in De Betoverde Maan in
Dikkelvenne, bijvoorbeeld. Of De Blauwe Plek in Reningelst die vantijds nog
eens een optreden organiseert. Het Bruin Café zit in de ziel van die mensen,
roken of niet. Het is een ingesteldheid.
En die vond ik terug in http://www.de-nele.be/,
De Nele in de Lembeekse Bossen. Neen, ge moogt er niet roken. Ja, het is
heerlijk om buiten te staan saffen met de muzikanten en andere boeiende mensen.
Zo komt ge nog eens iemand tegen. Den Baas, Ben(ito) bestaat geheel uit Bruin
Café. OK, zijn muziek komt ook via een computer, maar wreed goed. Eten geven
vindt hij pure noodzaak, maar het is heerlijk. En zeer betaalbaar. Maar dan geniet ge een paar uur van de
heerlijke muziek van Bruno Deneckere,
Fernand Zeste en openbaring voor mij Rianto Delrue. Even terzijde, mateloos ergerde ik mij aan
het eindeloos luide geklets van een paar, kom laat ons beleefd blijven, dames, die dan nog durfden posten: “Ik
heb genoten”. Niet in mijn gezelschap,
voor alle duidelijkheid. Maar kom, oud zijn is mild zijn. Achteraf. Hoe dan ook…
Dan volgt het échte bruin-café gebeuren. Eerst Jeffrey, sluit wonderlijk aan met het
mondmuziekske! En dan: Benito, Den Baas, neemt eerst de dwarsfluit ter hand, om even op te
warmen, en vervolgens zijn sopraan-sax. Volgen dus minuten waar deze muzikant
pur-sang zich moeiteloos invoegt in het vorige gezelschap. Kippenvel, hoor.
Awel, da’s in den tijd van tegenwoordig een machtig bruin
café, zie.
