Soms maak ik mezelf wel eens wijs dat ik nog niet oud ben. Bij schemerlicht efkes in de spiegel kijken, buik intrekken, bril afzetten, en denken ‘Mja, kan ermee door’.
De ontnuchtering komt als kleindochter Mette komt logeren. Je rustig verder kabbelende bestaan wordt bestookt door een tornado.
Het begint al tijdens de rit naar Waregem. Na 10 min.: “Opaaaa! Kikiiii! Is het nog lang?” De gebruikelijke foefen, na deze autostrade nog een andere en dan zijn we er. Kortom, animeren reeds nodig. K3 in de cd-speler, handjes draaien zorgt voor riskante verkeerssituaties.
’s Avonds met gepaste trots het moeizaam in elkaar geknutselde stapelbed gepresenteerd. “Ik wil hier niet slapen. Het is te klaar (scaniaflexen in zweet en schuim geplaatst), zoveel lawaai!”
Kortom, om een lang verhaal kort te maken:
Waarom Mette niet meer mag komen logeren:
- Om 6 uur des ochtends, dat kristalheldere stemmetje: “Kikiiii Opaaa!!! Ik ben uitgerust.”
- Vervolgens allerlei stretchoefeningen + energieke matrassprongen
- Bleitend op de grond vallen bij iedere vorm van verbod
- Euhhh… dat was het
Waarom Mette wel mag komen logeren:
- Een welgemeende “OEF!!” als ze vertrok. Een uurtje later dan: “Wanneer zouden we nog eens kunnen…”
- Mensen dachten dat Christa de mama was
- Mette zei: “Opa, jij hebt toch geen dikke buik?” Is het een diplomate of heeft ze een bril nodig.
- We missen ze in feite al…
Die kleinkinderen, speciaal gevoel hoor.
