Een memorabele jaarlijkse belevenis is alweer voorbij. Geen concert van Springsteen of Dylan, wel een teambuilding-driedaagse met mijn klas in de Hoge Rielen. Een hoogtepunt voor onze leerlingen van 3, 4 en 5 BSO. En ook voor alle begeleiders, denk ik. Hoop ik…
Voor wie denkt dat de Hoge Rielen zich in de Ardennen situeren, het is een voormalig militair domein in de bossen van Kasterlee, zo’n 8 km van Bobbejaanland. De ooit “barakken” genaamde behuizingen zijn intussen voorzien van elementair comfort. In onze woning, het “Spechtegat” werd niets aangetroffen van wat je zou kunnen afleiden uit die toch dubieuze naam. Integendeel, een gloednieuw kookeiland, een oven en taraaa een vaatwasmachine maakten deel uit van het gat van deze prachtige vogels. Dat alle kledingstukken, handdoeken etc. des ochtends kleddernat waren van de “klampigheid” namen we er graag bij.
Team-building. Ploegje maken, groepsgevoel tussen leerlingen en leerkrachten. Christa en ik kregen uiteraard de hoede over 10 leerlingen van 5CST, mijn klasje. Na minuten was het al duidelijk dat we het Groot Lot hadden gewonnen. We kenden ze al van in de lessen. 1 september. De ene manifesteerde zich nadrukkelijk, de andere bekeek het even.
Daar in dat gat van die Spechten zagen we ze per uur een groep worden. De zwijgers durfden praten, de praters wisten plots wanneer ze moesten zwijgen. Zo zei er een (nieuwe) jongen tegen een andere (nieuwe): “Je mag het echt niet grof oppakken maar ik kan het niet zo goed zeggen. Met uw uiterlijk, awel, ik wist niet dat gij zo nen toffen waart!”
En zo volgden de activiteiten elkaar op, intens daar! Martine DJ en ik zorgden voor de catering, met vooral in onze gedachten de portemonnee van onze Grote Chef Marie-Rose.
En plots, toen we bezig waren om in het restaurant van de Hoge Rielen een playstation te installeren voor die superleuke buzz-quiz, kwam dat sms-ke van Christa: “Bel me! Iemand gekwetst”
Nu moet ik een lang hectisch verhaal kort maken. En ook zeggen dat we in ons Beroep een formidabele ploeg hebben die moeiteloos kan communiceren, afspreken en organiseren. Iedereen was even de kluts kwijt. Ook onze leerlingen. Maar heel snel viel alles weer op zijn plaats.
Een van onze leerlingen werd zwaar gewond door een spijtig ongeval. Nekwervel gebroken, hersenschudding, tanden afgebroken. Brecht. Net hij was die nieuwe jongen die die prachtige bovenstaande woorden uitsprak.
Brecht stelt het intussen heel goed, is thuis en wil zijn herstelperiode zo kort mogelijk maken.
En voor zijn ongeval gaf hij ons een enorm compliment: “Geert & Christa, vanaf nu gaan we jullie Papa en Mama noemen.”
Kippenvel, hoor, zo na 36 jaar…
