Volledig voorbereid trokken we ten strijde. Naar de Molecule Vedettenparade in Waregem. Totaal openstaand voor de Vlaamsche Volksaard. We simuleerden alvast op voorhand een paar polonaises in ons keukentje en livingske, kwestie van in the mood te zijn.
Bij aankomst, VIP zijnde, werden we overvloedig voorzien van Champagne, zo een glas of 8 minstens. Broodnodige preventieve verdoving, bleek alras.
Ook zal ik respect betonen voor de vreemde schare die zich daar verzamelde. Laat mij toe te zeggen dat ik eerbied heb voor iedere levensvorm des mensen. Nogal pervers observeerde ik mijn mede-zoogdieren. In alle formaten waren ze daar. Kubusvormige vrouwen, hier-en-daar-tand-mankerende venten, goedkope tattoos showende koppels, naast de VIPS. De Onderstroom. Dat vond ik overweldigend, mooi, droevig.
Voor de gelegenheid had men de geheel uit PVC opgetrokken professioneel sympathieke Jo Met De Banjo nog eens in mekaar gevezen. In de betonnen bunker, Waregem Expo genaamd, vond zowat iedereen die een micro voor zijn muil kreeg het nodig te zeggen: “Hallo Waregem!!”
Zo klonk het: HwellowwweaahWaaawegemmow Gem.
Een blijkbaar wereldberoemde Christoff opende het festijn. Wij, wachtend op het Vlaamse lied, werden meteen geconfronteerd met een overdonderende beat, een eenheidspap, boenke boenke echo. Volgde Jo Vally. Ook deze charmante bospoeper ging ten onder in een klankloze brij, gegalm en gebral. Ah? Dennie Christian? Hoeba hop hop hop, zelfde miserie.
Nooit verwacht dat de mensen op een schlagerfestijn op hun gat blijven zitten. En toch.
Maar goed, beterschap in zicht.
Na menige pint en geforceerde ambiance: een held uit mijn jeugd. Peter Koelewijn!!! Hopla, met enige moeite hossebosse tot recht voor het podium. Wat een afknapper. Weer dezelfde beats-moespap, bèreslecht.
Dan kwam dat foorwijf. Kort gerokt, totaal verlept en lelijke knieën. Laura Lynn. “Je hebt me duizendmaal belogen”. Moet een stomme vent geweest zijn. Tegen die vrouw wilt ge gewoon niet liegen.
Maar lieve lezer, tot nu toe was ik niet ontgoocheld. Verwachtingen waren nog steeds mijn deel. Want de grote Paul Severs was op komst.
Geef toe, “Zeg eens meisje”, zit in ons DNA.
Bummer!!! Er moest daar weeral zo’n drammerige beat geproduceerd worden om de pathetische performance van deze zichzelf in de kast houdende relnicht ietwat kracht te geven. De brave mens had twee wonderbaarlijke danseressen meegebracht. Zijn moeder en zijn tante, denk ik.
BZN was professioneel, enfin, wat je verwacht op een schlager–ding.
En meneer Willy De Gieter, na al de crap die hem vooraf ging, ja, de wijsgeer en levensdeskundige Willy Sommers, was de enige die mij kon begeesteren. En die ons eindelijk gaf wat we zo intens gerepeteerd hadden: polonaise.
