Wat is dat toch met die kinders van tegenwoordig, zeg?
In mijn klasjes 16 tot x-jaren, beroepskes. Er is precies overal bij die gasten een hoekske af. ADHD, ADD, NLD (non-verbal learning disorder) inhoudende dyscalculie, dyspraxie, tja ge zit daar als gewoon leraarke. De’r zit daar precies genen enkele normalen tussen. MAAR: ik zie ze graag hé, make no mistake!!
Toen ik een jongske was, en later middelbaar student, kreeg ik steevast opmerkingen op mijn rapport: “Moest Geert willen… hij zou…” Om te beginnen, volgens mij was toen reeds “moest” een taalfout.
In de lagere school was ik wellicht een druk ambetant ventje. Den ADHD was nog niet uitgevonden. Van mijn Pa in het vijfde en zesde studiejaar kreeg ik dan ook de nodige “flitters”, bij ons de naam voor een oorvijg.
‘t Was mijne Meester.
Misschien heb ik wel ADHD, denk ik soms. Extreem druk bezig, weinig geduld, dit idee moet meteen gerealiseerd worden.
In de middelbare school, idem. Niet studeren, onnozel en irritant doen. Zalig! Maar pletsen rond mijn oren als ik thuiskwam.
Niet dat ik wil pleiten voor een dergelijk opvoedingsmodel hoor. Hoewel, ik zie mijne Pa doodgraag. En weet ge waarom? Hij WAS gewoon wat ze tegenwoordig pedagogisch verantwoord in de gazet zetten.
Here we go, Het Laatste Nieuws 30 01 12. “Vergelijk zo weinig mogelijk en geef feedback. Merk je dat een kind faalangst heeft, praat erover” En nog straffer: “Relaxatieoefeningen kunnen helpen” OK, zo een boomknuffelende sessie: vergeet het.
Ik zie mijne pa toen nog steeds, gratis,achter zijn uren leerlingskes bijsturen voor lezen en schrijven, ene werd zelfs Burgemeester in Deinze. Faalangst? Julien gaf je basis, zelfvertrouwen, en vantijds ne klets rond uw oren.
In mijnen tijd, ooit was ik een puber, bestonden er al letterkes, nog niet benoemd als acroniem.
LDVD!! Luddevedu.
Daar moesten we niet mee naar de toenmalige PMS gaan lopen hé.
Maar wellicht ben ik intussen een dinosauriër
