Dank u, postbode! In plaats van de obligate facturen bracht
gij mij de nieuwe CD van Derek en Rony Verbiest: “Tingeling”.
Het heeft hem vele omzwervingen gekost, Derek. Menigvoud vond
hij zichzelf weer uit. Rock, Americana en Dylan, Franse liederen… Derek heeft uiteindelijk
zichzelf gevonden.
Wat een wonderlijk mooie CD.
De teksten van Derek refereren aan grote kunstenaars. Wie “gij
zijt” gebruikt in plaats van “jij bent” hoort thuis in een grote traditie. Soms
doen zijn teksten mij denken aan een barokke Claus, veel stafrijmen, of: “buig
ik voor het wonder van het zijn”. Of ja, taferelen van schilders zoals Permeke.
Sombere landschappen, donkere beelden. Soms zijn het de kleine observaties van
Herman De Coninck. “Ik kan ook luisteren als ze zwijgt”.
Bij iedere lettergreep, iedere ademtocht, is er de zo
gemeende passie. “Je ziel die zingt”, dat is Derek. Erudiet en belezen is hij
ook. Ik ken geen andere liedjes waar iemand over Pessoa of Céline zingt. En
vroeger reeds over Reve. Nooit platitudes, geen materiaal voor “10 om te zien”.
Zuivere onbedorven hartstocht.
En dan is er ook Rony Verbiest met zijn accordeon. Een
accordeon godbetert! Het meest onhippe instrument aller tijden. Laat ons de
melodica en de blokfluit even buiten beschouwing laten. Welnu, betoverend is de
osmose tussen deze twee rasartiesten. Rony vindt steeds weer zijn plaats als
illustrator, omkaderaar van deze prachtige songs. Nooit is hij opdringerig
aanwezig, terwijl hij moeiteloos zweeft tussen Astor Piazzola en Yvette Horner.
Een meesterlijke CD, een verborgen parel.
