Met hartenpijn kropen we uit onze zetel en doofden de
gezellig gloeiende haard teneinde ons naar “Deinze lacht” te spoeden. Wat een
rotweer alweer, die zaterdagavond 9 november. Op de Markt van Deinze was er
natuurlijk geen parkeerplaats, zoals gewoonlijk. Wel gigantische kale ruimtes
met arty gekleurde vlakken en ook vele fonteintjes, alsof er nog geen water
genoeg was. Uiteindelijk de wagen
kwijtgeraakt en met een krakemikkig skelet naar de Palace gestrompeld. Om maar
met een eufemisme te zeggen dat het enthousiasme eerder matig was. Maar ja,
abonnement, hé.
En deze opofferingen dienden wij ons te getroosten voor …
Staf Steegmans en De Mogelijkheden, godbetert. Staf wie? En de wat? Bovendien
werd mijn zo geteisterde rechterhand definitief fijngemalen door de hartelijke
begroeting door de vele “Deinze lacht”-vrienden die we eindelijk weer
ontmoetten.
En nu verwacht u wellicht de “Maar…” Welnu, u heeft gelijk.
Maar… Bij onze intrede in de legendarische zaal had ik
meteen een warm gevoel. Het podium was rijkelijk voorzien van instrumenten en
micro’s. Een imposante achtergrond met een door gele lampjes gespeld “Staf
Steegmans” en boven de scène een discobol waren een nostalgische hint naar wat
komen zou.
En zie, van bij het begin was de zaal meteen verkocht.
“Onze” Jits Van Belle zorgde voor de eerste lachsalvo’s. Als dominante
stage-manager verwelkomde ze ons in een 20-tal talen en vertelde ons wanneer we
spontaan moesten applaudisseren. Achteraf bleek dat dit personage de hilarische
lijm zou zijn tussen de verschillende acts.
Het orkest kwam op, en het achtergrondkoortje begon er aan.
Een heer in fijngesneden disco-pak, een dame in nauwsluitende glitterjurk,
beiden voorzien van een overdadige blonde pruik. Dit als entree voor de
wereldberoemde zanger die net terug was van een succesvolle tournee in
Zuid-Afrika. En daar was hij dan. De lichtjes op het gigantische paneel
begonnen te flikkeren en Hij deed zingendgewijs zijn intrede. Staf was gehuld
in perfect disco-kostuum en blonde ruim zittende pruik. Hij zong perfect, maar
vooral de discrete edoch sexy heup-moves veroverden ons hart.
Het perfect gebrachte repertoire bestond uit oercovers uit
de disco-tijd, die Mathias Sercu (AKA Staf Steegmans) had voorzien van spitse
erg geestige teksten. Tussendoor kwam zothoofd Maaike Cafmeyer als drie
verschillende “special guests” ook pleznate dingen doen. Maar het meest moest
ik toch lachen met Jits Van Belle. Vooral haar dansmoves bij de ABBA cover “Man
van Mia” waren onvergetelijk.
Kortom, het was een heerlijke, grappige en wervelende show.
Een zalige campy pastiche, virtuoos gebracht door de negen (!!!) artiesten.
Leve het abonnement op Deinze lacht! Alweer werden we
verrast!
