Kom het maar eens tegen. De jaren glijden steeds sneller
voorbij. Met tegenslag en voorspoed, zoals bij iedereen. En dan plots, op je
bijna drieënzestig, stel je vast dat je de oudste zoon bent van een Monument.
Meester Walgraeve is er negentig geworden. En dat vroeg om een feest.
Ah si, c’est
encore cette grande famille qui se réunit de nouveau dans les salons. Aldus de
rollator-dames van de beau monde, weduwen van artsen, notarissen en bankiers in
het etablissement waar onze ouders vertoeven.
En jawel hoor, het waren de fiere nazaten van twee
schoolmeesterkes die zich weer verzamelden in de echt wel terecht “salons”
genoemde lokalen van Mayflower in St-Denijs Westrem.
Meester Walgraeve negentig jaar, lieve lezer, dat kan ik niet
in een stukje vatten. Misschien komt er ooit een boek. Ik beperk mij tot de
festiviteiten.
Zusje Lien had het
geniale idee opgevat om Jo Decaluwe een voorstelling te laten brengen. Jo
Decaluwe die steevast in Tinnen Pot zijn voorstelling inluidde, als onze Pa er
was: “ hola mensen mijne Meester zit daar ook”.
Jo bracht drie prachtige verhalen van Buysse, maar hij smeet
er van alles tussen. Enerzijds was er zijn liefde en respect voor de
Walgraeves, anderzijds kon hij het ook niet laten met onze voeten te rammelen.
Het zou ne keer gene Caluwe zijn zeker. Zo slaagde hij er in mij moeiteloos te
laten meezingen met “Lieve Vrouwe van Ons Land”. Ooit lap ik hem iets
dergelijks terug. Maar de drie verhalen van Cyriel Buysse die hij bracht waren
meesterlijk. Bij het begin kregen we ook een citaat mee van de legendarische
MoeMoe Caluwe: “Johan (!) probeer wat meer dialect te vermijden in je
voorstellingen” Waarop Jo(han) zijn beste Deinzes aansneed.
Heerlijk om te horen tijdens die grappige en ontroerende histories.
“Verdesteleweren”, “Kuihelen”, “Diefelen”, “Gouende Vleren” en het prachtige
woord dat ik compleet vergeten was: “Altemets”
. Spreek dit uit, proef het, en wees fier op ons taaltje.
Onnodig te zeggen dat er dan uitvoerig getafeld werd zeker?
Kinderen, kleinkinderen, achterkleinkinderen. En dan ons Pa, Meester Walgraeve,
90 jaar, verhief zich voor een speechke. “Allemaal erg bedankt voor jullie
aanwezigheid en sympathie. Maar ik wil één persoon in het bijzonder voor alles
bedanken.” We dachten in feite dat hij heel terecht ons Lientje zou bedanken,
maar… En ik denk dat Lien het ook bijzonder vond. Want Meester Walgraeve sprak:
“Dank u Moeke voor alles wat ge gedaan hebt”. Lieve lezer, ik moest toch wel
dringend een sigaret gaan roken, kwestie van het droog te houden.
Wegens het mooie weer verhuisde de luidruchtige meute ook
even naar de prachtige tuin, alwaar mijne Pa en ik naar wekelijkse gewoonte
tezamen ons sigaretje rookten. En zie, die vuile meneer Alzheimer sluipt af en
toe binnen in die prachtige gelooide door het leven getekende kop. Want mijne
Pa merkte op: “Maar Geertje, ge rookt gij ook Bastos. Dat moet toch wel lukken
hé.” Ge moet weten dat hij mij wekelijks
een sigaret afschooit. “Dju toch, mijne pak ligt nog binnen. “
Waarop ik antwoordde: “Als gij met die sigaretten 90 jaar
kunt worden…”
Onze Pa, Meester Walgraeve, gene gewone…
