“Amai Geert, weeral geopereerd. Wat hebt ge “voren” gehad?
En hoe is het nu met u?”
Allemaal vragen waarom ik weigerde bezoek te ontvangen in De
Kliniek. En waarom ik koos voor een éénpersoonskamer, de Rolls Royce onder de
ziekenhuisvertrekken. Kort gezegd, een laparoscopale sigmoïdectomie met als
complicatie een colovesicale fistel, dat was de reden. Leg dat maar eens uit
aan de familieleden van je mede-kamerbewoner die er hun namiddag van maken. “En
woaveurn zitje gie hiere joowne? Ah, miseere mee jen bloaze en jen ol” Dank u
wel! Rap naar huis, lieve bezoekers van mijn medepatient. “Mooi en meedogenloos”
roept!
Geef toe, lieve lezer, reclame maken voor een ziekenhuis,
wie doet er dat? Desalniettemin, de verpleegsters van AZ Groeninge te Kortrijk,
aah ik heb ze graag zien komen. En gaan ook, natuurlijk. En die ene mannelijke
verpleger, zie later. En die ene poetsvrouw (zie later)! OK, men sneed zeven
gaten in mijn buik, 40 cm dikke darm werden verwijderd, nooit geweten dat er
zoveel inzat. En dat ik nog ging over hebben.
Maar dag en nacht kwamen ze binnen
met een glimlach, perfect op de hoogte van mijn situatie. Met zorg én humor.
Aldus hoorde ik de mannelijke verpleger in dialoog met een naburige patiënte
uit Noord-Frankrijk: Et maintenant tu vas manger hé. Non non, aldus de dame.
Toetoet, aldus de verpleger, die overigens perfect quasi pijnloos kon spuiten
zetten.
Gelukkiglijk had ik al jaren op voorhand een deal met de
FIFA. Het WK voetbal moest doorgaan toen ik in De Kliniek lag. En zo
geschiedde. Aldus genoot ik op mijn kamer van iedere match van het WK. Vooral
de match België-USA was uiteraard een specialleke. Zowat alle deuren in De Gang
stonden open. Mijn buurvrouw van 90 jaar was er in geslaagd haar nazaten op de
kamer te krijgen, na het bezoekuur. Jupiler alom. Dit dank zij de volumineuze
edoch wreed toffe nachtverpleegster die via zelfhulp van het internet oorbellen
had ontwikkeld in de nationale driekleur! Tijdens de verlengingen kwam ze
geheel alle obstakels uit den weg ruimend eisend vragen: “Zeg Geert, die
verlengingen, hoe lang duurt dat zeg?” “Nog twaalf minuten” stotterde ik
machteloos. Tja, ik moest haar te vriend houden, want mijn blaassonde bevatte
intussen weer een literke of twee. “Kunt ge eerst ne keer die blaassonde…” “Subiets
hé zeg, eerst het einde zien” Waar
uiteindelijk het spul geledigd werd, en de oorbellen weer normaal oogden. En de volledige gang zich een
juichkreet permitteerde die wellicht niets te maken had met het ledigen van
mijn sonde.
En zo was er ook die poetsvrouw. Serieus, verrassend op mijn
leeftijd, maar ze had een crush op mij. Het was feitelijk een interimke, maar
hé, dat kunnen straffe zijn, newoar. Het begon met heel vreemde aanwezigheden
in mijn kamer, na het vervullen van de dienstplicht. “Ik heb nog de bovenrand
van uwen TV afgekuist” Het ding hing zowat 3 meter boven de grond. “Ik ben nog
ne keer weergekomen om de reservestoelen af te kuisen” (geen mens gebruikt dat)
Kortom, zo een klein vernepelingske met niet echt een brein. Op mijn laatste
dag kreeg ik van haar de onrustwekkende melding: “Subiets, als mijnen dienst er
op zit, kom ik mij tonen in mijn kostuum als Rode Duivel-fan." Ik had al
angstwekkende visioenen van een klein vernepelingske met een tricolore string.
Maar neen hoor. Het verscheen in mijn kamer geheel voorzien van een mega
tricolore hoed, een mega tricolore zonnebril, een tricolere hawai krans en een
megagrote vlag. Daarmee had ze dus het hele ziekenhuis doorkruist! True love hé
zeg!
Laat mij zwijgen over de pijn, de behoefte aan het thuis
zijn bij mijn vrouwke. Iedere crisis brengt iets positiefs voort. Voor mij:
merci, die lievekes van AZ Groeninge in Kortrijk
