Nooit verwacht, maar het hakte er diep in. Onze Pa helpen
installeren in een RVT, ook al is het voorlopig maar voor een maand.
Hem vergezellend terwijl hij traagzaam, weifelend, moeizaam
met zijn piepende rollator het gebouw doorkruiste, had ik weer de tijd om te
mijmeren. Zijn weliswaar prachtige kamer ligt helemaal op het lichtgevende einde
van een gang. Het is natuurlijk weer aan mij besteed om daar enige symboliek in
te ontwaren.
Nadat hij wat foeterde “Een maand, zo lang!” bleek dat “beginnende”
Alzheimer ook zijn zegeningen kan hebben. Hij was dat alras vergeten. Zeker
toen hij de twee toffe verpleegsters zag die hem daar gaan soigneren. “Amai, al
dat schoon vrouwvolk hier zeg!” Tja, zo wil ik ook oud worden… Bovendien woont
hij vlak naast de mama van een goede vriendin, en ze was al volledig op de
hoogte. Als dat maar goed komt …
Maar dan dacht ik ook aan de Meester Walgraeve in “zijne
fleur”. Altijd gedreven en geëngageerd. Die destijds met zijn fiets vanuit
Deurle naar Deinze recordtijden realiseerde om les te geven. En ’s middags over
en weer kwam om te eten! Onvermijdelijk ook dacht ik aan de momenten toen ik
als 17-jarige met gebalde vuisten tegenover hem stond. “Zoude gij uw vader
durven slaan?” “Ja’k” Ik had een lange en late puberteit. Ben er feitelijk
nooit uit geraakt, zeker? Onze Pa had principes, maar in ’68… Wie mij kent
begrijpt het.
En dan nu. Hij is precies een halve meter kleiner geworden. Hij
had het er voor over om samen met ons naar het “rooklokaal” te gaan. Zijn
eerste Bastoske na veel te veel weken. Dat stralende gezicht, die zuchten van
genot, dat kan alleen een roker begrijpen. “Geertse jong, bedankt, bedankt” En
ik was blij dat ik hem dat kon geven. Hij vond het wel erg ver stappen maar
toen ik zei dat een genot een offer waard is was hij akkoord.
Iedereen wil oud worden. Maar oud zijn … Ik weet het nog
niet. Wel weet ik dat ik die kleine grote man nog alles wil gunnen!
