Wellicht bent u misleid door deze titel, lieve
lezer. Wees gerust, ik bespaar u een exposé over het metriek stelsel.
Maten zijn
voor mij een mengsel van vrienden en collega’s. Op de schaal van dierbaar tot zeer
dierbaar. En hier en daar ene die diep in mijn hart zit voor altijd.
Min
moaten min moaten
Ik zie under hirne
Wik zoek doen zonder hidder
Min moaten min moaten
'k Moete mie soms wirn
Voe nie sentimenteel te doen
Waarlijk, ik keek er naar uit om
eindelijk weer, in mijn geval meer dan 2 jaar geleden, de steven te wenden naar
het terras van BrunO. Sinds menig seizoen de heilige pleisterplaats voor
oud-collegiens.
Deze morgen zei ik tegen mijn
geliefde: “Ik ga nog ne keer naar ’t Centerke” vandaag. U moet weten, lieve
lezer, dat ’t Centerke dé samenkomstplaats was van onze Fanfare van Honger en
Dorst. Nog steeds hunker ik naar die tijd zonder beperkingen, die lange tafel vol
gratis versnaperingen, die vanzelfsprekende half-en-halfkes, het naar buiten
loeren of de parkeerwachters niet op tocht waren…
Maar bovenal die verbondenheid tussen
die ex-collegiens die generaties oversteeg.
De waarheid is een harde realiteit. Er
zijn er steeds minder van ons. En we zijn steeds minder stoer in ons
drinkgedrag. Koffietje, theetje, waterke…
Maar ik was er vandaag met héél goede…
maten. Maar wellicht ook vrienden hoor…
