Reeds lang voor “Alleen Elvis blijft bestaan” had ik het
idee voor het radioprogramma “Goestingen” op Radio Tequila. Mensen die iets
voor Deinze betekenen hun eigen keuzes van muziek laten brengen en aan de hand
daarvan babbelen.
En zie, ik kreeg de kans op Tequila. Totaal onverhoopt was
zowat iedereen die ik contacteerde meteen akkoord om te komen, op die speciale
dinsdagavond.
Het begon met Boudewijn Vergeylen. Samen met zijn vrouwke
ikoon van The Crazy Pub. Een héérlijke uitzending op zijn Boudewijns. Pas op,
de bedoeling is dat het de uitzending van mijn genodigde wordt. Welnu, met
Boudewijn, in gezapig deinzes, ik kon mij geen betere opener dromen. Van het
ene goede muziekske naar het andere. Dit alles gespijsd met beklijvende verhalen.
Op de Eiffeltoren klimmen om aan de hand van ballons te weten waar The Stones optraden in
Parijs? De ongelooflijke muziekkeuze van Boudn in zijne café? Clapton, Pink
Floyd, JJ Cale, enz. En nog steeds bezeten van goede muziek. En van cactussen,
hallo. Ik kreeg er eentje cadeau, ereplaats in ons huizeke.
Toen kwam Martin De Baerdemaeker. De foto- en video man die
Deinze vereeuwigt. Martin bracht een boeiende biografie mee, zowel qua verhaal
als qua muziek. Waarlijk een boekje, met foto’s en songteksten en al. Voor de
tweede keer een bewijs hoe totaal andere muziek belangrijk is voor mensen. De
bedoeling van dit programma dus. Maar bovendien opende Martin andere sluizen,
die van zijn persoonlijke problemen ooit. Ademloos en respectvol was mijn
attitude.
Beetje nerveus, jawel, was ik om John Lammertijn te
ontvangen. Je moet weten, hij was mijn regisseur in “Vooruit”. De reden voor
mijn uitverkoren rol was: “Geert jong, ik heb een rol die op jouw lijf geschreven
is. Een rebelse dronkaard” Dat rebels, zeker en vast, dienen dronkaard: na de
voorstelling, sorry wie het tegendeel beweert. Anyway, het was “Cyrano”, van in
mijn jeugd het meest romantische toneelstuk ever. Maar ik zal dit nooit
vergeten. Toen het publiek binnenkwam zat ik op de scène, met zgn fles wijn,
de mensen te groeten. Zat zijnde ;-) En ik wuifde iedere bezoeker een welkom
toe, en het gewuif was wederzijds
En toen stormde Kurt Deschepper de zaal in
en begon mijn tekst. “Ragueneau…” Anyway, John is een fameuze regisseur en
acteur.
Maar… zijn muziekkeuze en zijn verhalen, ja hallo. Even discreet
vermelden dat ik toch wel zeer ontroerd was toen John het lied van de Tin Man
opdroeg aan zijn overleden vriend Wim.
Het blijft en zal blijven een programma waarvan ik denk dat
vooral ik het voorrecht krijg om even inkijk te hebben in het leven van zulke
fascinerende mensen. Bedankt !