Het gebeurt al eens dat mensen mij vragen: “Wat vindt gij
daar feitelijk geestig aan, liedjes op uwe Facebook zetten?” Lieve lezer,
uiteraard inspireert deze vraag mij tot enige introspectie.
Reeds in mijn prille adolescentie liep ik bij mijn maatjes
reclame te maken voor kanjers, zoals achteraf bleek, als Jimi, Dylan, Cohen,
Brel. Ik wilde zo graag die prachtige muziek met hen delen, hun overtuigen van
de schoonheid ervan. De reacties schommelden tussen ongeïnteresseerd de schouders
ophalen en verwilderde blikken in de zin van “Waar is die in godsnaam mee
bezig?” Vergis u niet, Beatles, Stones en andere Kinks waren mij niet vreemd,
ja, ik vond ze ook goed. Maar ik had het toen al voor de “speciallekes”.
Nu, ik wil het hier in de openbaarheid brengen, enige
schaamte is mij vreemd, André Brasseur and his Multisound Organ was de eerste
elpee die ik mij ooit aanschafte met mijn schamele drinkgeld. “Early Bird”
stond er op. Ik wilde mij toen nog voegen naar mijn vader die graag naar Frank
Pourcel luisterde (bweurk) of naar James Last (zelfs bweurker). We hadden
namelijk één pickupke dat in de living stond, zo’n Philipske (naast Grundig
voor de bandopnemer, twee schoolmeestersmerken kortom) met van die boxkes die
je er moest van klikken. Het hele gezin genoot dus mee.
Maar toen kocht ik mijn eerste singleke: “My Generation” van
The Who, dat van mij de rebel maakte die ik op rijpere leeftijd nog steeds ietwat
ben. Ik nam het pick-upke mee naar mijn kamer, deur wijd open, maximum volume. Ziedaar
mijn eerste “delen” van mijn goesting van muziek.
En alzo vliedden de jaren. Ik kon nog mijn goesting “delen”
door gastjes mee te nemen naar goede concerten. Maar toen kwam de vraag van een
kameraad (Eddy Lefevre): “Geen goesting om mee te werken aan de oprichting van
een nieuwe radio?” Ja uiteraard, en dat is dus Tequila geworden, een smeltkroes
van muzikale smaken en interesses, een vrijhaven voor wie van om het even welke
muziek hield.
Ja zeg, nu kon ik wel mijn muziek delen. Zo had ik een
programma, “Hutsepot met Vanderslagmulders” – by the way, we moesten toen een
nickname hebben, de mijne was de achternaam van Bert van Kamagurka, wie weet
dat nog – een programma dat zich richtte tot de (ik geef toe, zwijmelende)
huisvrouwen. Zaaalig! Steevast ook een song van Springsteen.
Ook mocht ik op woensdagnamiddag mijn goesting doen, samen
met Toon Lamon “De nieuwe golf”, new wave à la The Cure en noem maar op.
Enerzijds succes wegens vrijkaarten voor de Brielpoort dank zij Kris Verleyen,
die daarna trouwens nog een tijd mijn programma overnam. Anderzijds kwam een
boze Voorzitter de studio binnenstormen (toen was hij nog fysiek geweldig): “Ge
weet toch als gulder begint dat ze in de Post van Kruishoutem de radio
verzetten, hé !” Voor alle duidelijkheid: naar de BRT met Gust De Coster. Wat een compliment… By the way, de Gust is later nog een fijne kameraad geworden.
Om nu naar de oorspronkelijke vraag terug te keren ivm
muziek plaatsen op FB. Welnu, het is een beetje hetzelfde als op Tequila. Ge
post iets, ge geeft commentaar en uitleg.
Het enige verschil is dat ik nu weet of er iemand
naar luistert. En dat ik commentaar krijg.
Maar! Ik blijf immer verknocht aan de vrienden van Tequila.
Ik ben nu met pensioen, maar ik keer steeds graag terug om eens een interviewke
te doen met een goede muzikant, die dan nog live speelt ook. Mijn hart, mijn
maten, mijn muziek. You’re in my heart, you’re in my soul.
