Sommigen
vragen mij: “Heb jij wat met holebi’s? Want op uwe Facebook, ge trekt toch
serieus aan voor homo’s.”
Welnu,
lieve vrienden, ik zal niet meer van gedacht veranderen. Zo straight als maar
kan, hopelijk zonder macho taferelen, maar dat moet je aan mijn vrouwke vragen.
Hoe lang
stond ik in het onderwijs? 38 jaar, denk ik.
Het waren
jaren vol vreugde. Mens toch, naast het obligate produceren van de leerstof was
er bij mij, hoop ik, steeds ruimte. Ruimte voor grappige zever. Ruimte voor
praten over muziek. Buiten de lessen, ruimte voor een persoonlijke babbel.
Steeds weer
stroomde mijn hart vol toen leerlingen bij mij, was het op een 100-dagen fuif
of tijdens een toevallig café-moment, vertelden hoe hun leven was als holebi,
of zelfs in de klas.
Steeds weer
wilde ik die gastjes in bescherming nemen. De schrijnende toestanden van niet
te mogen zeggen wat je voelt. De opluchting dat sommige ouders uiteindelijk “accepteerden”,
en later zowaar héél gelukkig werden toen er alsnog kleine boelekes geboren
werden.
Maar ook, het
blijvende niet willen aanvaarden, het agressieve, conservatieve, “wat gaan de
mensen zeggen”, dodelijke afkeuren, waardoor sommigen de laatste stap hebben
gezet.
Bijna ben
ik met pensioen. Maar ik zal altijd met een héél warm hart mijn leerlingskes en
collega’s “van den andere kant” blijven erg graag zien. En blijven mijn nek
uitsteken.
