dinsdag 12 februari 2013

Gentsche lolle


Brief van een moeder an heure zeune in ’t leger

Beste zeune
Ik schrijf u dezen brief om eu te loate wete dat kik u schrijve.
Oas ge dezen brief ontvangt hedd’em gekrege. Moest g’hem nie gekregen hen, verwittigt mij toens da’k hem were kan versture.
Ik schrijve nogal troage omda’k wete dadde nie rap keunt leze.
Overloast hee eu pa ieveranst geleze dan de mieste ongelukke op nog giene kilometer van eu huis gebeure. En doarveure zijme wa vuder goan weune. ’t Zuust adres weetekik nog nie want de veurige huurders hen den huisnuméro meegepakt.
‘k Hè vandeweke een nieuwe veste veur eu gekocht en ‘k zal ze opsture. Moar, nonkel Zif hee gezeid dan de knope te zwoar zijn en da’t dus mier goa koste veur hem op te sture. Doarom hè kik die knope der afgesneeje en ze in euw zakske gestoke.
Van nonkel Isidoor, die persede joare gestorven es, hure w’uuk niets ne mier.
’t Goe nieuws es da euwe pa promose gemoakt hee. Hij hee neu 500 man onder hem, gezien dat hij ’t ges afrijdt op ’t kirkof hiere in de gebuurte.
Eu zuster Julia, ge weet wel, dedie die mee eure man getréwd es, es bevallen. Me weten feitelijk nog nie of da’t ne jongen of een meiske is, en dus weten w’uuk nie of dadde neu tante of nonkel geworde zijt…
Passede weke hee euw broere Zuul zijn autodeure toegeslege tebinst da zijn sleutels nog op het contact zate. En dus est hij mee de bus noar huis moete rije veur zijn riservesleutels. Veur ons uit den auto te keunen loate.
Ps: ‘k Zoe eu nog wat geld opgestuurd hen moar k’hoa den envelop al toegeplakt.

zaterdag 2 februari 2013

Homo?


Sommigen vragen mij: “Heb jij wat met holebi’s? Want op uwe Facebook, ge trekt toch serieus aan voor homo’s.”
Welnu, lieve vrienden, ik zal niet meer van gedacht veranderen. Zo straight als maar kan, hopelijk zonder macho taferelen, maar dat moet je aan mijn vrouwke vragen.
Hoe lang stond ik in het onderwijs? 38 jaar, denk ik.
Het waren jaren vol vreugde. Mens toch, naast het obligate produceren van de leerstof was er bij mij, hoop ik, steeds ruimte. Ruimte voor grappige zever. Ruimte voor praten over muziek. Buiten de lessen, ruimte voor een persoonlijke babbel.
Steeds weer stroomde mijn hart vol toen leerlingen bij mij, was het op een 100-dagen fuif of tijdens een toevallig café-moment, vertelden hoe hun leven was als holebi, of zelfs in de klas.
Steeds weer wilde ik die gastjes in bescherming nemen. De schrijnende toestanden van niet te mogen zeggen wat je voelt. De opluchting dat sommige ouders uiteindelijk “accepteerden”, en later zowaar héél gelukkig werden toen er alsnog kleine boelekes geboren werden.
Maar ook, het blijvende niet willen aanvaarden, het agressieve, conservatieve, “wat gaan de mensen zeggen”, dodelijke afkeuren, waardoor sommigen de laatste stap hebben gezet.
Bijna ben ik met pensioen. Maar ik zal altijd met een héél warm hart mijn leerlingskes en collega’s “van den andere kant” blijven erg graag zien. En blijven mijn nek uitsteken.