Ik moet het
toegeven, als Waregem-immigrant, cultuur krijgt stilaan vaste voet in Deinze.
Stadsdichter Martin Carrette, Cultuurschok, VTBKultuur, Letters & Co, …,
Deinze komt tot leven. Wat zeg ik, Deinze Leeft!
Twee
wonderbaarlijke avonden mochten we beleven.
Dankzij
Cultuurschok hadden we het voorrecht op vrijdag een concert van Derek en
vrienden mee te maken. En wat voor vrienden had Derek meegebracht. Het puikje
van muzikanten die zelden of nooit de pers halen, maar o zo briljant zijn. De
weergaloze Rony Verbiest, die tovert op de accordeon of saxofoon, die tussen
elke muzieklijn op subtiele wijze zijn plekje vindt. De Danny Federici van
Vlaanderen. Mario Vermandel met de contrabas, bescheiden doch steeds aanwezig,
stevige ruggengraat samen met de formidabele percussie van Cesar Janssens. En
Hans met de gitaar schudt daar eventjes verbluffende solo’s uit zijn mouw als
het nodig is, begeleidt discreet de liedjes van Derek.
Derek, dus.
Voor vele bezoekers van De Rekkelinge een absolute openbaring. Zijn liedjes
hebben pakkende teksten, soms geestig, nooit kwetsend. Ik denk dat ik zijn
songs kan omschrijven met “Weemoed”. Vriendschappen die komen en gaan, de
liefde altijd weer de liefde, maar ook het simpele avondlijke genieten van het
ruisen van de natuur.
Derek is
ook een geweldige performer. Zijn expressieve smoel zweeft tussen een brede
lach, intense smart, en weer terug. Zijn drie meter lange lijf (zo lijkt het)
plooit zich in zeven kreukels door de passie die zijn muziek brengt. We zagen
vijf muzikanten waar het genot van samen muziek maken gewoon afspat, en het
publiek gaat daar moeiteloos in mee. Voor mij is Derek intussen een goede
kameraad, voor velen eindelijk een ontdekking. Oh by the way (bisnummer, Derek
& The Dirt), mijne favoriet is: “Aan het graf van Gerard Reve”
En toen, op
een schimmige manier, was het plots zaterdag. “Oela”, was mijn zowat eerste
gedachte, “Vanavond Piv Huvluv en Steve Wynn”. Jawel, in De Rekkelinge, lieve
lezer. Wat een luxe voor Deinze. Merci, vtbKultuur.
Wat kan ik
nog zeggen over de geestigste mens van de Vlaanders? Een snipverkouden Piv kon
ons weer tranen doen lachen. Frederic
Camargue, the Crazy Horse, deed ons rocken in The Free World, Boney M zal nooit
meer hetzelfde klinken sinds Piv op overtuigende wijze de dance-moves van Bobby
Farrell bracht.
Wat te zeggen over Steve
Wynn? Om te beginnen een schat van een bescheiden mens. Zalige babbel achteraf.
Vergeet het niet, Steve is wereldberoemd, weliswaar overal in beperkte kring.
Een punk-cult-held. Ik genoot enorm van zijn songs. Toen ik hem zei dat ik in
feite andere muziek van hem had verwacht, The Dream Syndicate hé mensen, zei
hij: “Komaan, ik moet hier nu niet meer de punker gaan uithangen. Dit is nu de
muziek waar ik me in uitleef.” Pas op, lieve mensen, zijn teksten hebben nog
steeds edgy randjes. Het was wreed schoon, maar...
Eigenlijk was er vooral
één magisch moment. Bruno Deneckere en Derek waren special guests. Reeds bij de
eerste akkoorden zag je de mensen naar elkaar kijken met verbaasde blik. “Amai,
wat is me dat hier zeg” De magie tussen die twee, de perfecte harmonie tussen
die twee machtig mooie stemmen! Wat een schande dat ze in feite zo weinig
bekend zijn bij het grote publiek.
Het einde van de avond
was geniaal. Piv, Steve, Bruno en Derek die in herhaling Bamboo Jack van Will
Tura brachten. Mijn geheime lol was: diene Steve, die weet totaal niet wat die
andere gasten op zgn ernstige wijze (behalve Bruno) aan het zingen zijn.
Achteraf zei Steve tegen mij: “Hey, it’s music AND fun” Een unieke formule,
geweldig geslaagd!
