Dank zij de
toenmalige PMS en hun vermaledijde testen waar mijn ouders een onverbiddelijk
geloof in hadden belandde ik in de Germaanse aan de Univ te Gent.
Merci, PMS, wat een heerlijke tijden, maar niet wat jullie, noch mijn ouders, in gedachten hadden.
Het duifke,
ik dus, werd plots vrij gelaten. Weg met de super-controles van het College. We
spreken 1969.
Om te
beginnen verzeilde ik alras bij een groepje revolutionairen. Betogen was ons
doel. Vraag mij niet tegen wat we betoogden, ik weet het niet meer. Maar iedere
week was dendezen op post om slogans te schreeuwen. Tegen het kapitalisme
zeker, of tegen de verfransing van Leuven. In elk geval, spannend. Zo kreeg ik
de nodige meppen van rubber-stokken van de flikken tijdens een verboden
betoging. Arm tot het drievoudige opgezwollen.
Intussen
bracht ik mijn tijd aan den unief door op een wijze die mij beviel tijdens die
eerste kan. Ik werkte en studeerde voor de vakken en professoren die mij
bevielen. Kortom, mijnen uitslag: onderscheidingen voor wat mij interesseerde,
gruwelijke buizen voor de rest.
Maar! Wat
een heerlijke ervaringen kreeg ik voor mijn latere horeca-carrière! Ik werd in
het fabuleuze café De Hoeve onklopbaar kampioen op de flipper “Koe” genaamd in
combine met andere Deinzenaar Robert R. We hebben daar wat bakken bier in de wacht gesleept zeg.
Ik werd
ober in het heerlijke restaurant Aton op de Kwintensberg. Daar verdiende ik
centjes om platen te kopen.
Voor de
rest, mijn twee jaar die ik doorbracht in de Germaanse, ik slaagde niet. Maar
ik draag nog steeds de colleges mee van die mensen waarvoor ik skoorde, ja, in
alle bescheidenheid, onderscheidingen haalde. Schiltz
van Engelse letterkunde, “Drink to me only with thine eyes”. Bolckmans van Wereldletterkunde! (vooral de Scandinaven,
heerlijk), Prevenier van “Historische kritiek” (en als de wereld vergaan is en
ze vinden bijv. de Joepie, is dat de bron van onze geschiedenis?) En de
weergaloze colleges van ethicus Kruithof, ik moest er niet zijn maar was er
wel, onvergetelijk.
Desalniettemin, op den
unief was ik dik gebuisd! Maar wel met de glimlach.
Zo vroeg een prof
Nederlandse Taalkunde: “Wie won vandaag in de Tour?” Ik wist het niet. Pech.
