Eén jaar in de Generale Bankmaatschappij, alwaar ik bekend was als Papillon. Steeds in het driedelig maatpak, modieuze vlinderdas. Wie gelooft dat? En toch waar. Vervolgens allereerste kantoorhouder van het Landbouwkrediet in Deinze. Daar zwijg ik zedig over. Maar, in diepe miserie, belandde ik bij EH Willy Dierickx zaliger.
"Geert, gij zijt gemaakt voor het onderwijs". Aldus geschiedde dat ik in het Jaar des Heren 1975 het College verrijkte met mijn aanwezigheid. Iets preciezer, den Handel.
Mijn allereerste les die ik moest geven was Franse Handelscorrespondentie. Tijdens mijn hogere opleiding waren er twee vakken die ik haatte: Nederlandse en Franse Correspondentie. Make no mistake, mijn trouwe lezers zullen terecht geloven dat ik ook daar prachtige punten scoorde Ik heb vele deugden, maar ik ben vooral bescheiden...
Anyway, mijn zalige mentor EH betreurde Willy, de ijzeren hand in de fluwelen handschoen, bezwoer mij: "Geertje, dienen 5den Handel, uw eerste klas, dat zijn kadetten zulle. Ge moet van den eerste keer uw gezag vestigen. Doe ze maar luidop voorlezen in het Frans, dan zijn ze doodsbenauwd."
En zo geschiedde. Qua imago was ik naar mezelf overgeschakeld. Een groene Parka, Palestijnensjaal, lang haar. Met een duivels genoegen schudde ik de hand van iemand die me destijds voorspelde: "Als ge aan mijn deur komt schoenblink verkopen koop ik niets van u". Mijn woorden tegen hem in die leraarszaal: "Hallo collega!" Mensen toch, had ik daar deugd van.
Maar goed, die dutsen van mijn eerste les die moesten in het Frans voorlezen. Geheel opgefokt betrad ik het leslokaal. Maar zo een bende beren die ik daar kreeg voorgeschoteld. Sommigen zagen er ouder uit dan ik. Anyway, boek Wybo open, en ik pikte er eentje uit.
"Mmm euh mmm nous" Stotteren van het vaderland weg.
Zeer alert bevrijdde ik diene jongen van zijn zware taak en koos een andere uit;
"thhhe est phphphpp" Iedere plofklank, miserie.
Ergens begon een lichtje te dagen.
Ik duidde een volgende aan.
Zalig. Eerste zin, geen probleem. Tot op het einde. Plots ging de toonhoogte omhoog, onvoorstelbaar, en diene jongen klopte op zijn achterhoofd om weer te kunnen lezen.
Ah bon, was mijn gevoel, die kerels gaan eens met mijn voeten rammelen. "Boeken toe, onnozelaars" riep ik. Frans dictee voor punten.
Na het einde van de les kwam er ene bij mij, ook een sloeber hoor, die mij vertelde: "Meneer, was dat nu expres? Want ge hebt er al onze hakkelaars uitgehaald". Van een memorabele eerste les gesproken.
