Verwachtingsvol
begaven we ons ter Brielpoort te Deinze teneinde eindelijk eens Status Quo live
aan het werk te zien. Ja, reeds op voorhand had ik, hoewel intussen beschikkend
over een kale kop, enige headbang-moves ingestudeerd. Het oude lederen vest,
doorzweet en doorleefd door menig onvergetelijk optreden, tooide mijn oude
eidoch onverzettelijke lichaam. Een strenge blik en enig handengewuif zorgde
ervoor dat een ongeveer drie meter lange kerel niet voor mij kwam postvatten.
Want eindelijk ging ik Rossi en Co live meemaken.
Welnu, het
eerste uur was ik totaal niet onder de indruk, om niet te zeggen ontgoocheld.
Als ik 49 euro per man betaal wil ik niet de nieuwste nummers van Status Quo
horen. Doorslag nr 31 van de vorige 30 elpees.
Vervolgens,
blijkbaar een origineel lid van de groep, front-gitarist, de mens heeft volgens
mij wat keuzes te maken. Als dat kapsel écht is, verander van coiffeur. Naar
mijn mening echter beschikt die mens over de slechtste pruik ooit vervaardigd
in The UK. Bovendien verdenk ik hem van “live” totale nep-solo’s te brengen bij
de nieuwe nummers van de groep.
De lust
bekroop mij plots om uit te krijten: Zet die ploat af!
En zie,
plots kreeg ik waar voor mijn geld.
“You’re in
the army now”. En dan begon het voor mij. Tussendoor nog een drumsolo, mijn
haar begon plots weer te groeien, wietgeuren alom, oude tijden.
Als ik geld
uitgeef voor Status Quo verwacht ik de meedogenloze hitmachine, van het begin
tot het einde. Headbangen, hersenloos uit de bol gaan bij de riffs. Onnozele
refreintjes staan meebrullen.
Ik heb
zowat een half uurke de Status Quo meegemaakt waar ik op rekende. En weet je
wat? Het was iedere euro waard!
