Het
bijzondere genoegen was ons vergund een theatervoorstelling bij te wonen van
Luk De Bruyker. Luk wie??? denken jullie wellicht. Wie al de Gentsche Fieste
bezocht moet Pierke Pierlala kennen. Wie ooit Poppentheater Taptoe bezocht kent
hem zeker.
Dit wordt
een moeilijk stukje, want Luk komt naar Deinze, ik wil niet veel verklappen.
Zonder enig
voorbehoud ging ik er totaal in mee dat een amper tweetalige veilingmeester het
erfgoed van Taptoe openbaar ging verkopen. Etsen, kaders, poppen… U moet weten
dat Taptoe, een van de meest authentieke theaters van Gent, geheel geschrapt
werd wegens geen subsidies meer. Tegenwoordig ben je meer subsidiewaardig als
je in je blootje staat te piesen op een scène, geheel in het kader van de
Hogere Kunsten.
Luk speelt
op een verbluffende manier de veilingmeester, de poppenspeler en zichzelf.
Frans Gents, Algemeen Nederlands, heerlijk Gents, de mooiste taal ter wereld
voor mij.
Betoverend,
fascinerend, de verschijning van Le Petit Prince. Heerlijk herkenbaar hoe Luk het figuurtje aanbrengt. Liefdevol monteert hij het en gaat dan in dialoog met het
meest onschuldige mensje ooit. En dan, ja dan zou je een muisje kunnen horen
lopen, zo stil wordt de zaal. Meteen is er al de link tussen Luk, de maker, de
intense belever en de figuren die hij zo liefdevol bracht.
Hij houdt
zelfs van Scrooge, de vrek en van een rekenmachine. Tussendoor ook een prachtige
evocatie van zijn studiekeuzes, zijn Ma en Pa en zijn uiteindelijke diploma
behaald in Turkije met een wonderbaarlijk schimmentheater dat we ook mochten
meebeleven.
Dwars door
mijn hart ging de liefdesverklaring van Romain Deconinck aan zijn Yvonneke.
Eeuwige liefde, zo kwetsbaar gebracht, een traan voor wie ooit eens in de
Minard was. En voor wie nu hetzelfde voelt…
Ik zwijg
nog over de bloedstollende finale van Madame Butterfly. Over de verontwaardiging
van de geheel Venetiaanse Don Giovanni. Over de terechte woedeuitbarsting van
een woedende Pierke Pierlala die razend om zich heen schopt omdat de taptoetjes
geen kluiten meer krijgen.
Wat blijft
op het eind is het echte verdriet van de poppenspeler. Een groot stuk van zijn
hart is weggerukt. Maar hij en zijn poppen, ze zullen elkaar nooit in de steek
laten.
Ja, er
vloeide af en toe een traan bij mij. Maar een dergelijke wonderlijke
voorstelling kan ik niet in woorden vatten. Luk komt naar Deinze. Wij gaan in
elk geval terug.
