Wie zou ik zijn zonder muziek, zou ik kunnen leven met doofheid? Mocht er een God bestaan, ik ging seffens ter kerke om Hem te danken voor dit heerlijke geschenk aan de mensheid.
Reeds sinds mijn prille jeugd is de muziek mijn trouwe gezellin. Nog nooit heeft ze mij in de steek gelaten.
Als puberke voelde ik mij niet begrepen door mijn omgeving. Ik rebelleerde, liet mijn haar groeien (yes, I used to have hair), miserie thuis en op school. En ze was daar: via dat oude Philips pick-upke, met zo'n plastieken arm, een naald als een slijpschijf en twee boxkes die ik eerst moest losklikken. Ze bezorgde mij The Who, "My Generation". En ook de Stones.
Ietwat later, mij bevindend in een zee van vragen, zwarte gedichten schrijvend terwijl uitgedost in een zwart col-rouléke, mij verdiepend in Sartre, bood ze mij Jacques Brel. Les Bourgeois c'est comme les cochons...
Ze reikte mij artiesten aan die lijn brachten in mijn verwarring. Muzikanten die mij begrepen, die ik begreep, die met woorden en melodieën mij toelieten alleen op mijn kamertje niet eenzaam te zijn.
Zovele andere muzikanten volgden. Elke vorm van muziek kan mij bekoren, betoveren, van Bach tot Devo of Tool. Voor elk van mijn gemoedstoestanden is er muziek.
In mijn tweede puberteit (ik was toen 27 of zo) waren er bijvoorbeeld The Kids, geïnspireerd door The Ramones. En al die punk. Mijn gezellin La Musica maakte weer mijn kopke vrij, liet mij genieten, mijzelf zijn.
Eindeloos zou deze opsomming kunnen worden. Als ik me goed voel smijt ik hier wat adrenaline-platen in de oven. Weemoedig? Van Kleinkunst tot Derek en Bruno Deneckere. Koleirig? Gerief genoeg. "Piece of Crap" van Neil Young bijvoorbeeld.
Vandaar mijn razernij dat uitgerekend muzikanten nog eens extra gaan getaxeerd worden. Het is in onze contreien al heftig om als muzikant van uw gave te leven. Mensen staren zich blind op hoge ticketprijzen voor mega-acts. Maar in ons landeke zijn er géén die een Bono-preeke opstrijken.
En overigens, wat dan nog? Ik ben niet aan Regi, maar als die jongen aan duizenden mensen plezier geeft, dat is toch onbetaalbaar? En als ik in een kleine lokatie mag beleven dat een Belgisch groepke de mensen begeestert, dat is toch ook onbetaalbaar?
Muzikanten, in welk genre ook, maken ons leven zo geestig. Wat zou het schelen in de bodemloze put van de Staatskas als een muzikant gewoon nul belastingen betaalt?
Koester die mensen, draag er zorg voor, ze maken het leven beter.
