maandag 10 december 2012

The sequel: Little Kim & The Alley Apple 3

Heel anders was het natuurlijk, een groot verschil met het optreden in The Banana Peel (zie andere blog).
Het was een zondagochtend, 10.00 uur. De frisse Kim, steeds weer lachend  en opgewekt, was de eerste die zich aandiende. Lastig op een zondagochtend hoor, dat huppelt daar rond, een en al opgewektheid en charisma... Gelukkig kwam alras de rest van de band aan. Hier en daar hingen de oogleden wat lager, een geruststelling.
Het zit namelijk zo. Ik mocht van Little Kim in de Tequila studio een interview afnemen. En vervolgens gingen ze 3 nummers live brengen. Jawel, zenuwkes bij mij.
Aan de toog werd er plat water en koffie besteld. Geheel ontredderd vroeg ik, denkend "die muzikanten van tegenwoordig", om een Duvel. Ha ja, ik drink dat normaal nooit (...) maar de nieuwe CD van Little Kim & The Alley Apple 3 heet nu eenmaal "The Devil". Niet "The Blue Spa" of "The Coffee". Een mens moet zich toch inleven? Enige zelfopoffering is mij niet vreemd.
En dan ontsponnen zich taferelen waar ik verzot op ben. Die mij steeds weer met verbazing en bewondering vervullen. Kim wandelde heen en weer met haar songbook, die heerlijke stem die moeiteloos door onze kantine klonk. Patrick haalde zijn dobro uit, prachtig instrument. Zijn ijzeren dingske waarmee hij over de snaren van zijn instrument glijdt werd liefdevol met eigen adem verwarmd. De ijzeren fingerpicking vingerdinges werden zorgvuldig geselecteerd. Intussen was Selim ook tot de levenden gekomen. Nu reeds kleefde hij weer aan zijn gigantische bas. Tom kon niet achterblijven, de prachtige Gibson-gitaar werd opgewarmd. Tussendoor, lieve mensen, had ik het geluk dat drie van de vier rokers zijn. Dat schept een band, daarbuiten in de kou.
Dit zijn nog échte muzikanten! Bezeten van hun instrument, van hun muziek. Patrick die mij een verhelderend exposé gaf over hoe je lap-gitaar moet spelen en hoe moelijk dat is. Tom die een Django IS. Selim, die tijdens zijn bijscholing efkes een houtbeitel in zijn pink plaatste, hij volgt instrumentenbouw. Toch spelen met een ingepakte pink. En Kim maar lopen te zingen intussen. Want ze rookt niet.
En toen een magisch moment. In de ijskoude kantine van Tequila barstten die zowaar geheel vanzelfsprekend uit in prachtige muziek. Geen micro's noch pedalen, met dikke vesten aan. Slik!
Het interview zelf zal ik hier overslaan. Weldra horen jullie het op de podcast van Tequila. Toch nog even zeggen dat ik dit een van mijn leukste ooit vond. En onder ons, er waren er nogal wat in het verleden, met veel zgn grotere namen. Het was een piece of cake. Mijn ervaring: hoe minder je kunt, hoe meer pretentie. Dit was ontwapenend mooi.
Maar dan hé mensen, het live-optreden. Plots zie je bij de muzikanten blikken, een wenkbrauw omhoog, zijn we klaar?
En dan mocht ik daar werkelijk tussen zitten. Kimmeke staat en zingt heerlijk, Speciaal, niet na te doen. Patrick volledig geconcentreerd op zijn slides, Tom met de eeuwige glimlach van: Yes!!! En Selim, mijne favoriet, als dat toegelaten is. Het raakt me heel diep hoe hij vanaf zijn eerste slappin' aanslagen in een andere wereld vertoeft. Zijn muziek. Zijn blik op het oneindige...
Vier héél straffe muzikanten.
Hun cd The Devil koop je oa bij Letters en Co in Deinze. Doen!!!