Helden en ouwe knarren

Hebben jullie dat gevoel ook soms? Dat je de immer minzame postbode ziet komen en je denkt dan: “Oh nee, hij stopt”.  En je hoopt dat het kiezingbrol is of ander spul dat recht naar de Colruyt-doos van Het Papier gaat. Geen rekeningen. Tenzij het over de positie van uw aandelen gaat, waarover ik niet kan meespreken.

Oei neen, velen onder jullie zijn niet met pensioen en zitten niet zoals ik gezellig in het keukentje, het ene oog op het computerke en/of de krant (onder ons, ik heb geen krant, wel Het Laatste Nieuws), het andere zeer waakzaam op het passeren van pretmadammen die hun peperduur rasmormel ongegeneerd hun kak laten leggen in onze weliswaar bescheiden edoch behoorlijk onderhouden voortuin.

Maar vandaag zat ik extra te loeren, de krant terzijde, de koffie al lauw, want ik wist wat er ging komen. En diene brave facteur bracht ons een nieuwe CD. HT Roberts en Bruno Deneckere met HEROES & HAS-BEENS.

Hoor ik hier en daar gemopper bij mijn lieve lezers? “Ja, ie es der were mee zijnen Bruno”  Tja, goede wijn in oude zakken hé. Of heb ik dat spreekwoord efkes verkeerd begrepen.

Desalniettemin,  ons beider bekje hing hier open bij het beluisteren van dit alweer meesterwerkje. Beide geweldige singer-songwriters grijpen je naar de keel. HT Roberts, dames en heren, sommigen onder jullie kennen hem. Hij gebruikt graag veel  woorden in zijn prachtige verhalen. Stem doet mij wat denken aan de vroege John Prine, voor hij keelkanker had. Maar we smolten.

En de teksten van Bruno,  ik kan er niet aan doen, recht naar mijn hart:
“and if dreams don’t come true
I’ll sleep them away”

Steeds weer zeggen Christa en ik tegen elkaar: “Mens toch, dat die gasten maar halvelings bekend zijn in de Vlaanders”. Met Bruno komt er misschien wat beterschap in hopelijk, maar die HT Roberts zeg. En diene groep, hoe heten ze, LANDED GENTRY, fenomenaal. Het is onfair misschien om aan oude groepen te denken zoals Crazy Horse, The Band, Clapton’s Dominoes. Maar ik doe het toch.

Soms zeggen we, die gasten moesten daar in de buurt van Nashville vertoeven. Maar dan is er die geweldige song op deze CD, “Nashville”. Ik vroeg me even af, dat vrouwke, dat het een beetje beu is met mislukte artiesten in de Vlaanders op te trekken, is dat niet een metafoor voor Bruno en HT? Was er ooit een droom om naar het country-homeland te gaan? En is die opgegeven?

En het heerlijke lied vertelt het:  ze vertrok met haar mooie kopje met zilveren “vleuren”, maar:

“these shining silver wings
are tattered, stained and thorn”

En levensbeschouwend als ik ben: die CD gaat hopelijk niet over mij (once hero, now has been).