Het “Centerke”, lieve lezer, is een afspanning aan het
station van Deinze. Reeds menige jaren verzamelen daar steevast tussen 10.00
uur en euhm later de oud-collégiens.
Een woordje uitleg is hier op zijn plaats. Ooit, want intussen
hebben we allemaal een eerder rijpe leeftijd bereikt, was er St-Henri. Naar
mijn bescheiden edoch overigens zeer juiste mening beleefden we op het College onvergetelijke
tijden. Den handel, den humaniora, we waren maten.
Er is een onverklaarbare band tussen een deel van ons. Bloedbroeders.
Natuurlijk, alleen al over de onvergetelijke voetbalmatchen zou ik een
boek kunnen schrijven. Me, myself, beste lezer, mocht in die onvergetelijke
leraarsploeg opdraven als ze waarlijk aan geen elf man geraakten. En terecht.
Desalniettemin, het werd een kliek, spelers en supporters, en zie, dat leeft
nog altijd.
We gingen naar begrafenissen om 10.30 uur, en we kwamen héél
laat thuis.
Onze Handel werd weggetrokken uit het College. Sommigen
bleven even verweesd achter. Tot de Bende van Het Centerke op de proppen kwam. De Band was er weer!
Waarover praten wij daar feitelijk? Welnu, vandaag waren we met weinig. Maar…
Er zijn er die verhalen vertellen over een verre reis. Nog
steeds een droom voor mij. Anderen dromen van een andere reis.
Nog een andere is fier over een nieuw kleinkind. Een zoon!!!
Er wordt gesproken over iemand die héél jong gestorven is.
Een ander verhaal over een héél oude mens die ons verliet.
Ook kan ik met de juiste mensen praten over romans, dichters
die ik nu nog niet ken maar misschien zal ontdekken. Of over de muziek waar ik
van houd. Onder ons, vandaag daar Led Zeppelin en John Cale gehoord…
Iedere vrijdag weer, in de ochtend, zeg ik: pfff, geen
goesting voor ’t Centerke. Maar dan nadert 11.00 uur en kriebelt het en denk ik:
allez,vooruit.
