Er zijn leraars waar je later meesmuilend sappige anekdotes over opdist, die amusante doch weinig gerespecteerde passanten waren in je woelige studentenleven. Maar hier en daar is er een die op jou een onuitwisbare stempel zette.
Zo iemand was Wilfried. Een zelfverzekerde beau garçon was hij toen, hemd open en gouden ketting fonkelend in het borsthaar, een man van de wereld. In '68 een rariteit tussen sommige grauwe kieldragende leerkrachten van het College. Mijlen boven mij stond hij, uiterst competent voor zijn Germaanse talen, indrukwekkend.
Wilfried, Den Bom bijgenaamd, imponeerde. De meest onwaarschijnlijke verhalen bracht hij. Dat Hugo Claus de "Oostakkerse Gedichten" in een boom in Astene had geschreven. Dat de BTW uitgevonden was door iemand uit Petegem. Wij schudden toen meewarig het hoofd, en moesten jaren later vaststellen dat Wilfried verdomd nog de waarheid vertelde ook.
Een sprankelende leraar was hij, iemand die "tongue in cheek" geen blad voor de mond nam, die de lat hoog legde maar ook begrijpend was. Zijn lectuurlijsten waren niet naar de zin van het bisdom. Wilfried liet dat aan zich voorbijgaan. Een tedere macho die mij een geschenk voor het leven gaf: de liefde voor het werk van Hugo Claus. Ik heb altijd het gevoel gehad dat Wilfried ergens een Claus was.
Een waardig mens was hij, zijn soms koppige meningen bracht hij met stijl. Hij was een klasbak zoals ze ze niet meer maken.
Ja, een heer van stand heeft ons verlaten.
