Toen ik voor het eerst de kans kreeg om mee te spelen bij “Vooruit” was er iemand die mij zei: “Pas op, ge gaat verschieten van het niveau”!
Hoewel mijn zegsman het allicht niet in die zin bedoelde moet ik toegeven: als een argeloos onvoorbereid mens de acteurs-herenloge betreedt zal hij inderdaad verschieten van het niveau. Wat een gore praat bij die venten, zeg. De details zal ik jullie besparen, maar met mijn misdienaarszielke moet ik totaal tegen mijn zin meegaan in die schunnige verwerpelijke moppen. Ja, bijna walgend zal ik ook mijn deel doen, anders hoor je er niet bij. En het ergste is, lieve lezer, ik amuseer mij daar te pletter… Dat hadden jullie al door zeker.
Maar… als de sjjjuuutt!!! komt zie je die heren plots professioneel worden. Rap nog een tekstflard oprakelen, even afspreken wie wat opbrengt en wegdraagt. Wij onnozele venten halen de schakelaar om, we worden plots ons personage. We weten dat we er zullen staan, dat we met hart en ziel zullen brengen wat de regisseur verwacht.
Zou dat bij die meiskes ook zo zijn? We weten het niet. De meesten van ons mogen niet binnen bij de dames. We horen uiteraard wel doorheen de goed afgesloten deur geklets over lieven, kinderen, mndstndn, … Maar ook daar hetzelfde fenomeen: het stuk begint, awel we zijn 300 % bezig.
Wat drijft ons. Ik weet het echt niet. Wat ik wel weet, als jullie in die zaal zitten, als wij onder de lichten komen, dan voelen wij dat jullie daar vol aandacht zitten, verwachtingsvol, genietend, medelevend. Jullie kunnen nooit beseffen welke “drive” jullie aanwezigheid ons geeft. Verslavend, die roes die je door de mensen in de zaal in nooit vermoede gebieden brengt. Dat we uit onszelf treden.
Eens gebeten kun je het niet meer missen.
