Acteren. Nog steeds kan ik niet doorgronden wat mij en mijn lotgenoten drijft. Het blijft mij fascineren. Waarom door weer en wind telkens naar dat podium, de magie van die planken en dat licht. Is het egotripperij, graag in de spotlights? Misschien. En toch, na mijn laatste woorden, mijn laatste verschijning op scène, denk ik: oef, ik ben er weer vanaf.
Is het samen met anderen iets opbouwen vanuit een dood manuscript? Iets tot leven brengen en toeschouwers iets moois en pakkends aanbieden? Zeker weten.
Zeker en vast is het ook elkaar helpen, opjutten en stimuleren naar steeds beter. En in de catacomben tussendoor ongebreideld zwanzen en zeveren, tot de ernst weer toeslaat.
En op het einde is er altijd het applaus. Was het goed of minder? Je hoort het er niet aan. Maar samen heb je iets neergezet.
En bij die “samen” denk ik ook steeds aan de onopgemerkte mensen. Zonder decor, licht, geluid, kleding, accessoires… geen toneel. Een Herwin, Marcel, Patricia, Mikaël, Caroline…
Toneel is in feite het leven zelf. Je hebt er in de spotlights, je hebt de onderstroom. De ene krijgt de pluimen, de andere geniet in stilte van zijn onmisbare arbeid.
Acteren. Misschien doen we dat allemaal een beetje.
