Ons Moeke 85 jaar!! Ik ben toch juist hoop ik. Want eerlijk gezegd, verjaardagen en leeftijden heb ik tot voor kort nooit onthouden, of ook maar enige belangstelling voor gehad. Nu ik zelf de 60 nader begin ik daar toch wel anders over te denken.
Mijn jongste zusje Lientje vroeg mij om efkes deze korte toespraak te houden. Eerst heb ik wat geaarzeld. Moest mijn Moeke nu lichtjes dement zijn, dan was het gemakkelijk. Nog ne keer mijne preek van de Jubilee in Deinze-Kerk opzeggen, en klaar is Kees. Het zou totaal nieuw geweest zijn…
Maar neen hoor. Ons Moeke is gelukkiglijk nog steeds heel helder en stevig in haar kopke. Een straffe Madam!!
7 kinderen grootgebracht, zonder tegenslag waren het er nog een paar meer geweest. Moeke was in die tijd een speciale moeder. Een uit-werkende vrouw. Nu is dat normaal, tweeverdieners. Maar in die dagen was de plaats van de vrouw “thuis”, koken, wassen, kuisen. Ik herinner mij het tijdschrift “Bij de haard”, dat vrouwen aanspoorde om thuis te blijven, om minderwaardig zich onder te schikken aan “De Man”.
Bij ons thuis hebben we dat niet beleefd. Pas vele jaren later heb ik beseft dat onze ouders toen progressieve keuzes maakten. Er kwamen er bij ons “dienen”, vrouwen en meisjes die het huishouden runden terwijl Pa en Moeke gingen les geven. Moeke koos voor een beroepscarrière.
En wat voor een carrière. Vorige week nog had ik een gesprek met een dame op onze school die binnen 5 dagen op pensioen gaat. Ze zei:”Mw Walgraeve is uw Ma, hé. Ach, ik heb er zo graag bij gezeten. Ze was lief en zacht, en we hebben er zoveel bij geleerd.”
Hebben wij, de kinderen, geleden onder het feit dat onze moeder niet een moeder aan de haard was?
Ik kan alleen voor mezelf spreken. Ik niet! Voor ons moeke was en is nog steeds een 4-letterig woord zeer belangrijk: ZORG.
Zoals in “zorgen voor”. Ik denk dat niemand van ons ooit ook maar iets tekort had. Pa droeg daar natuurlijk ook toe bij, maar nu gaat het over Moeke. We waren altijd mooi gekleed, goed gevoed, mochten studeren wat we wilden, kregen alle kansen.
“zorg” komt ook voor in “bezorgdheid”. Angstvallig bewaakt ze nog steeds of haar man ( onze Pa), kinderen, kleinkinderen, achterkleinkinderen, schoonkinderen, het goed stellen. Steeds weer ligt ze wakker bij het minste probleem. “Bezorgd” zijn is haar mooiste eigenschap, maar waarschijnlijk ook haar kwelling. Ik vermoed vele slapeloze nachten…
Maar ons Moeke bezit een geweldige remedie tegen die “zorg”-toestanden. Haar humor. Het doet mij zo’n plezier als ik haar aan het lachen kan brengen, als ze zelf verhalen vertelt van grappige toestanden die ze meemaakten. Ook geniet ik als ik mag horen wat ze beiden, Pa en Moeke, met Gilbert Demaringo, monumentale huisvriend, mogen beleven. Daarom nog rap even zeggen: bedankt Gilbert, je bent een godsgeschenk voor onze ouders.
En nu eten…
