Vorige week wuifden we op school een toffe poetsvrouw uit. Pakkende toespraken, kartonnen gouden kroontje, “het zal nooit meer hetzelfde zijn”, je kent dat wel. Evengoed staat uiteraard de opvolgster klaar die binnen x-jaren ook zal blijken onmisbaar te zijn.
Nu ik in oktober de kaap van 60 zal ronden, nu stilaan het einde van een beroepsloopbaan opdoemt, wil ik even mijmeren over onze al dan niet vervangbaarheid. Zal iemand ons missen? Zal het langer dan uren, dagen zijn?
Vrees geen somberheid, misbaarheid is positief.
Make no mistake, het is niet omdat je niet gemist wordt dat je vergeten bent. Zelf streef ik er naar om te kunnen gemist worden. Beroepshalve probeer ik opvolgers te introduceren in mijn visie. De wereld moet blijven draaien. Tijd voor de jongskes. Maar daarom ben ik niet vergeten.
Ontmoetingen met oud-leerlingen: hebben ze mij gemist? Natuurlijk niet. Vergeten, ha, da’s iets anders. Ik geloof in de steen die Bram Vermeulen verlegde in een riviertje zodat de bedding voorgoed anders was.
Pas op, ik wil het niet hebben over emotionele dingen zoals vrouw, kinderen, ouders, familie. Dit om op geen zere tenen te trappen. Toch leerde het leven mij dat ook op die gebieden misbaarheid en “vergeten” niet vergelijkbaar zijn.
Wie zou ik missen, los van bovenvermelde emotionele toestanden?
Springsteen, Dylan, Cohen? Neen. Hun nalatenschap zorgt ervoor dat ik hen niet zal vergeten.
Mijn (ex-)collega’s? Kansen genoeg om contact te hebben, leuke gesprekken, … maar zal ik er wakker van liggen? En zij omdat ze mij missen? Serieus, neen toch?
Ik zal, voorbehoud privé zie boven, niet iemand missen denk ik. Maar wel de intense mooie momenten, de ongebreidelde humor, de gedeelde emoties. Kortom, het goed gevoel dat daarbij hoort.
En zo zal ik niet gemist maar ook niet vergeten worden. Denk ik zo.
