dinsdag 12 april 2011

De Ronde

Doelbewust heb ik gewacht tot de laatste aflevering van De Ronde. Eerst was het een hype, Vlaamsche humor werd verwacht: ‘Da miendje nie’, ‘In de Gloria’ in de overtreffende trap. En dat werd het inderdaad, volgens mij. Maar toen daalden de kijkcijfers.

Tandenbijtend zweeg ik, goedkeurend ook: die kijkers van “Komen eten”, “Wie kiest Pieter en zijn lul” (weet de juiste naam niet), “Onnozelheid troef”, enfin, die kijkers dus, haakten af. Lezersbrieven die zeiden: te langzaam, teveel verhaallijnen, oh schande een kakkende dwerg…

Heel lang al heb ik een passie voor de koers, vooral dan voor de Ronde van Vlaanderen. Nu pas, door die serie, vroeg ik mij af waarom.

De Ronde van Vlaanderen is een metafoor voor de principes waarmee ik opgroeide. Werken moet ge, niet opgeven hé. Slaat het tegen, stel u recht en herbegin. Wroet en ploeter, na een bergop komt een bergaf. Er zijn mensen die je aanmoedigen: haal er je kracht uit. Wie je minacht en uitfluit: och here toch, laat ze doen. Er komen schone wegen, de wind in ’t gat, en soms slechte banen tegen de wind in. “Nie pleuje” en ge geraakt er ooit.
De geschiedenis van de Ronde staat bol van verhalen die passen in de Vlaamse arbeidsethiek, romantiek, droomwereld. Wat is een “Flandrien”?

De TV-serie “De Ronde” is absoluut een meesterwerk. Enerzijds is er de hectiek, het jachtige compromisloze voortjakkeren van de renners, de tegenslagen en de triomfen, vedette of loser, de geldelijke belangen, de VIP-cultuur.

Anderzijds is er het leven zelf. Honderdduizenden kijken naar de koers. Maar heel traag zijn er ook honderdduizend verhalen die parallel verder kruipen. Dat ene kijkcijfer-hoogtepunt is voor velen maar een komma in de marge. In het decor van de koers spelen zich veel belangrijker zaken af. Een dubbelzelfmoord, een dolgedraaide racist, fuivende vluchtmisdrijf-leraars, spanning in de regie-kamer, teveel om op te noemen. Stuk voor stuk verhalen uit het ware leven die genadeloos doorlopen, net zoals de koers.

Jan Eelen is een genie. Zwart en dreigend is zijn visie op ons leven. Prangend, zonder medelijden maar met medeleven observerend, de Vlaamse volksaard. Van middenstander tot volksmens, we voelen ons ongemakkelijk bij zijn beelden. Onze zelfgenoegzaamheid wordt met een wreed scalpel blootgelegd.

De Ronde, onvergetelijk. En dit jaar Nick Nuyens die won: ja, past in het plaatje.