Voorheen had ik het nooit geloofd, lieve lezer. Als jongeling beschouwde ik mijn levensverwachting zo ergens rond de 45. Héél oud, tijd om het leven vaarwel te zeggen want wat kon er nog meer komen.
Het is het leven zelf dus, dat blijft komen.
Terwijl ik dit schrijf beluistert deze weldra 60-jarige The Ramones. Het schuimt weer in mijn bloed, van de keren dat ik ze mocht meemaken blijft vooral hun optreden in… Avelgem!! Samen met een piepjong Filipke, later een bluesfreak en –kenner. Luidste optreden dat ik ooit meemaakte. Voske, drummer van de “Machines” en ikzelf stopten de vingers in de oren om te horen welk nummer ze in feite speelden. Enfin, over die onmiddellijk daarna failliet gegane organisatie zouden we een klein boekje kunnen schrijven, maar: unforgettable it was!
Maar ik dwaal af. Ouder worden was mijn uitgangspunt.
Nooit verwachtte ik dat ik in mijn leven zou opa worden. En toch, één zoon zorgde voor een tweeledig vrouwelijk nageslacht. Nooit verwacht dat Christa en ik dat zo heerlijk, een bijna niet te benoemen geluk zouden vinden. Twee prachtige kleindochters…
Ze waren voor het eerst samen bij ons op logement. We wisten het vooraf, de zo weinige keren dat ze bij ons zijn, daar gingen die twee engeltjes 200 % voor. Weerloze slachtoffers waren we, “gejost” werden we constant. “Wit brood” aten ze zogezegd, “korstjes eraf”. Jaja. Nee, bleek achteraf.
Vanaf 6 u des ochtends werden we meegesleurd in hun ontembare verwachtingen. Ieder uur rekenden die hellevegen op een nieuwe attractie. Door die twee samen in een vanzelfsprekend bondgenootschap werd ons leven compleet in beslag genomen.
Welnu, lieve lezer, hoewel we hier en daar even foeterden waren het heel leuke dagen. Ouder worden geeft je natuurlijk de kans om een paar dagen volledig die drollies te animeren. Hen per uur zodanig af te peigeren via rollenspel, wandelen en talloze speelpleinen, dat ze om 19 uur uitgeteld zijn.
Rust, denk je dan. In feite, ja. Zo was het wel. Maar avond en nacht blijf je onbewust gefixeerd op die “babyfoon”. Een zucht, een klein nachtmerrietje, je veert recht in je bed en luistert. Gaat heel stil even kijken.
Ouder worden. Laat ons vergeten wat voorafgaat. Ouder worden is voor ons: twee ongelooflijk lieve liefhebbende schone meiskes die ons graag zien.
En de bedenking: gaven we in feite evenveel aandacht aan onze eigen kinderen?
