Make no mistake, lieve lezer. WALK on water was de eerste superhit van de onvermijdelijke handjes-man Regi en die madam. U weet dat ik mijn gifspuit niet eens wil bovenhalen voor dit product.
Walking on water was in feite het patent van ene Jesus Christ
http://www.bcbsr.com/survey/jcm3.html
Als er een dvd van bestaat, laat maar komen Pixar.
Walking on Water is de nieuwe cd van Bruno Deneckere. En dendezen was bevoorrecht getuige van de première. De Club van de AB in Brussel was afgestouwd vol.
Vol met echte liefhebbers van de muziek van Bruno en vrienden. Vol volk dat op den duur zijn eigen zweet begon te rieken. En terecht. Natuurlijke geuren, hé. Geen m’as tu vu.
Volslagen naturel was het concert van Bruno en companen. In vorige blogs ging ik mij al te buiten aan complimenten over deze sjarels. Spijtig!
Ik heb namelijk geen overschot meer om te stoefen. Steeds weer een plezier voor oog en oor om die doorvorte briljante mensen bezig te zien. Hoe Bruno ze steeds weer uitdaagt, hoe ze naar mekaars handgrepen zitten te loeren en hoe Bruno er af en toe graag mee rammelt. Dit alles met loepzuiver genadeloos gestemde instrumenten waar geen gefoefel mogelijk is.
Deze keer bespreek ik geen individuals meer, de groep was een onstuitbare geöliede machine die recht naar Nashville opstoomt.
Toeme toch, zijn die gasten (en pak ook nog eens bijv. Derek erbij) niet in het verkeerde land geboren?
“Wow, I could have sworn they were from Nashville” schreef mij een Amerikaanse vriend.
Hoewel ze niet in de country kunnen worden vastgepind.
En den Bruno zelf was scherp, sprak soms zelfs 5 woorden na mekaar. Zijn grijns en gitaar brachten echter de bende in vervoering.
Op water wandelen moet hij niet om te schitteren. Maar moesten al die gasten nu ne keer wat meer pretentie hebben? Zich inlikken in de juiste kringen?
What the heck..
Gelukkig voor ons staan ze op vaste grond.
