donderdag 2 juni 2011

Emmylou Harris en ik

“Neen en nogmaals neen, mevrouw, dat kan ik echt niet doen” antwoordde ik aan Emmylou toen ze me dringend inviteerde om haar te vergezellen naar haar somptueuze suite in de Brugse Rand.

“Jij was toch die kerel die op de parterre zat, Even, stoel N 10, jij observeerde mij constant met brandende smachtende blikken?” prevelde ze.
“Misschien, mevrouw, keek ik wel naar de handgrepen van die briljante gitarist naast jou”, antwoordde ik aarzelend, mij geheel bewust van de lichtelijk jaloerse blikken van de dame aan mijn zijde.

"En ge lijkt geweldig op Gram Parsons" probeerde ze. "Moest ge lang haar hebben en een echte baard in de plaats van die onnozele sik, geen modieuze bril, normale voddige hippie-kleren in de plaats van die G-Star Raw t-shirt en die broek van Hilfiger, wel: ge kunt zijn dubbelganger zijn."

Toch wel enigszins geraakt sprak ik: “Pas op, mevrouw, het verbluffende gemak waarmee uw stem nu eens hees dan weer helder via de meest onbereikbare tonen in uw prachtige songs feilloos en vol gevoel doorheen diverse toonladders dwarrelt doet mijn zenuwen zinderen van mijn linker grote teen tot in mijn rechter oor.

En ja, uw a-capella song met die fantastische venten die uw Red Dirt Boys zijn soigneerde mijn ruggengraat tot en met schedelbasis op een efficiëntere manier dan mijn osteopaat in 3 sessies van 39 euro per keer. Zou ik trouwens op deze basis een stukje van de prijs van mijn ticket kunnen terugvorderen bij de mutualiteit?

Ook moet ik toegeven, dat steeds weer sensuele rukje met uw linker elleboog liet mij niet onberoerd. Over here in Belgium we call it: “To do a Philippe Gilberke” Dat wil zeggen, ge doet al een uur de kop, en het wordt tijd dat er eens iemand overpakt. Maar neen hoor, je bleef het zelf doen, ja ik had het lastig om niet naar voren te stormen om je te helpen.

En was ik een voet-fetisjist, dat ritmisch stampende rechtervoetje in dat kinky zilveren botteke, ik zou er geheel voor vallen.
Ook uw formidabele cool, een warme Ice-Queen, kon mij ontroeren, zeker uw ode aan de alom betreurde (en uw lieve vriendin) Kate Mc Garrigle.
Feitelijk zijt ge ook de meest sexy grijze stoot van 63 jaar die ik ooit in mijn leven zag.
Maar om mij binnen te doen gaat ge nog met straffere toeren moeten afkomen”

Na deze ferm uitgesproken woorden strompelde Emmylou mistroostig vanuit het Concertgebouw via de Foor naar haar limo, met intussen in het kopke ongetwijfeld reeds een embryo voor een nieuwe song.
Fier wendde ik de steven naar Waregem.