Daarnet ging ik naar het toilet. Bon, daar hangt een spiegel waarin mijn kop dus zichtbaar was. Lieve lezer, het was een onthutsende ervaring. Ik hoop dat het geen voorteken is van een of andere ziekte, maar ik keek naar het gezicht van een vreemde.
Merkwaardig koel bekeek ik het gezicht dat mij verbaasd aanstaarde. Het keek vervreemd, observeerde mij, vertelde mij:
“Ik ben uw muile. Ziet ge al die rimpels, door lijden en lachen gegroefd. Tiens, Geert Walgraeve, uw muilke is gebruind, ondanks die slechte zomer. Beste Geert, ja dit is uw gezicht. Het wordt stilaan tijd dat je er leert mee leven. Zie je niet dat uwe face exact dezelfde groeven krijgt van uw vader? Om van uw kapsel maar te zwijgen?
Beste Geert, ik, uw spiegelbeeld, ik wil je iets vertellen. Kijk eens in uw eigen ogen die ik hier toon. Zie je die sluier van droefenis? Die zal er blijven. Maar zie je ook die lachrimpels, dat voor jou vreemde gezicht dat liefdevol en begrijpend kan zijn, oud maar elastisch, streng en toch liefhebbend? En die extra-spierkes die uw gezicht helemaal laten gaan tijdens een goed concert? Beste Geert, geloof het of niet, maar dit is uw muilke”
En ik heb de deal met mijn spiegelbeeld aanvaard.
