Soms beschik ik over enige empathie. Zo probeer ik mij in te leven in het bestaan van onze postbode. Steeds meer berustend in zijn lot om met een afgeladen fiets met mini-verzetje een alsmaar uitdijend aantal wijken te voorzien van verse facturen, Colruyt-enveloppes en Visie! kreeg hij intussen een doffe moedeloze blik. Mini verzet zal hij niet plegen, een vaste job is kostbaar dezer dagen.
Evenzeer kreeg ik kommer over de spermatozoïde die de toenmalige Prins Albert plichtsgetrouw afvuurde in de echtelijke sponde, een muurbloempje dat pas zijn kans kreeg nadat zijn collega’s op diverse plaatsen in Europa reeds hun bestemming vonden. Wat moet hij eenzaam geweest zijn, die verwaarloosde zaadcel. Wellicht ergens tegen de wand van de ruime vaderlijke recipiënten wachtend op zijn grote kans, dromend van rijkdom, vrouwen en Porsches.
Toen het startschot uiteindelijk viel, wist hij toen naar waar hij op weg was? Had hij ergens met gesjoemel toch een Subaru Turbo met spoiler weten te versieren om zijn paar miljoen medevluchters te snel af te zijn? Koos hij zorgvuldig een eitje uit om te annexeren, dit volgens welgevormd zijn en stiekem voorzien van een dollarlogo?
Wat doet het mij goed dat hij de snelste was, dat eitje geheel inpalmde, al dan niet met geweld. De larve die eruit ontstond werd de tegenwoordig zo verguisde Prins Laurent.
Hoe zou het eertijdse zaadje zich voelen bij de hedendaagse media-aandacht voor zijn eindproduct? Een vrouwtje hard aanpakken, dat was een kandidatuur om baas te worden van het IMF? Met benzine-zwelgende auto’s rijden is een vereiste om tijdig in een asiel een verlaten teckel de nodige psychologische hulp te bieden?
En hoe zou een niet echt intellectueel begaafde Prins, dit wegens die verouderde spermatozoïde, zich moeten gedragen als je ontdekt dat Laurent betekent: “Gekroond met laurierblad”.
Dan ga je Nero achterna, zowel de waanzinnige keizer als de heerlijke stripfiguur.
