Steeds weer vervloek ik mijn onvermogen om neen te zeggen, op vele vlakken.
Zo weet ik, als ik meedoe met Vooruit, dat ik achteraf telkens een wrak ben. Niet op voorhand, vol vuur repeterend (waarschijnlijk tot verbijstering van mijn buren) in ons keukentje. Vol geestdrift om weeral eens te mogen deel uitmaken van iets onvergetelijks: met mensen die je meestal alleen bij de voornaam kent iets brengen tot geneugte van andere mensen die je amper kent. De crew en het publiek. Een stukje aanwezig zijn in een grote traditie.
Zo kon ik ook onmogelijk weigeren in de stoet van Canteclaer mee te doen met een gezelschap dat nog veel meer naar het verleden teruggrijpt: De Rederijkers.
Een ongekende ervaring was het, dat voorspel in de Brielpoort. Honderden mensen die net als ik kostuumpjes aantrokken. Dat van mij was uiteraard (ik vermoed opzet) te klein voor mijn imposante buik, onderdeel van mijn lichaam waar ik reeds veel geld in stak. Slechte investering, de Dexia van Walgraeve: volledig uit de hand gelopen. Maar die andere Rederijkers: prachtig waren ze.
Vervolgens werd mij een pruik aangemeten. Een kriebelende ervaring die mij ervan overtuigde dat mijn kale kop toch wel een groot gemak betekent. Maar goed, alles voor de show, evenals de schmink waarvan de geur mij herinnerde aan véél vroegere toneeltijden.
Tijdens het lange wachten alvorens de stoet zich formeerde kon ik als roker, ondanks een rigide steward, small talk voeren met buitenlanders uit Antwerpen, Limburg en Holland. Ook gewoon vrijwilligers, én rokers. Geestig, hoor.
En dan namen we onze posities in, die stijlvolle Rederijkers, klaar voor ons deel.
Plots overviel mij weer die angst, net als in het toneel: ga ik overeind blijven? U moet weten, lieve lezer, een wandeling van meer dan 1 km is voor mij riskant. Ach, ik zal geen Röntgen foto’s posten van rug en heup, maar vantijds schiet ik erdoor. Een wankel, een zwijmel. En u weet waarmee men dit alras associëert… En ja, ik drink graag een pint, zodoende.
Maar! Ik heb enorm genoten! Zwijmel hier of daar, kan me niet schelen. Heerlijk was het om fier die talloze mensen te begroeten in dit Gezelschap. Om de eer te hebben vantijds het gedicht van Martin te declameren. En de na enige seconden herkennende blik van: “Is dat Geert???”
En uiteraard, het subversieve zoek ik steeds op. De “Vogelkesdans” als Rederijkers in de Ommegangstraat: nog steeds een brede grijns op mijn gezicht. Merci, Rederijkers, om mee te gaan in het ongewone.
Bedankt, Vooruit, dat ik er bij mocht zijn. Ook ondanks mijn af-en-toe gezwijmel..
