Zwarte Lola
was haar pseudoniem. Als kind volgde ze ballet, stopte ermee wegens niet willen
optreden voor de Nazi’s. Volgde tandheelkunde, stapte in de showbizz en
tapdanste voor den Amerikaan, verhuisde naar België, zong even bij Francis Bay
om Jo Leemans te vervangen, maar werd onsterfelijk dank zij Johnny Hoes wegens
“Zwarte Lola (uit de stripteasebar)”. Kortom, deze dame kleeft aan het
collectief geheugen wegens het gigantische zwarte kapsel en de door de natuur
voorziene prominente melkklieren.
Via
vriendschap belandde op mijn bureauke een EP vanwege een groep “The Black
Lolas”. Eilaas geen grote pruiken, evenmin somptueuze boezems. Maar…
Deze mensen
vermelden op hun site enige invloeden. Genen brol. Maar!!!
Sta mij toe
bij het eerste nummer enige referentie aan Nick Cave te bespeuren? Dit
weliswaar begeleid door een fabuleuze blues-backside. “Worried man blues”, mens
toch, zo goed.
Wat is het
toch een drama voor Belgische groepen die zo uitpuilen van kwaliteit om toch
aan de bak te komen.
“So Alone”,
mag ik mij even permitteren om aan Bauhaus, Joy Division etc te denken? En dan
toch weer oude rock-nuances? Alweer prachtig.
Lieve
lezer, wellicht begrijpt u niet waarom ik dit stukje schrijf, terwijl
“Fireflies” hier uit de boxen vlamt. De max!!
Ik wil
gewoon even pleiten voor de talloze getalenteerde groepen in ons landeke, die
niet kunnen rekenen op de StuBru-poepers, die niet de juiste contacten hebben,
die hun broek niet willen afsteken.
The Black
Lolas rule!!!
