Aldus
geschiedde dat wij ons naar Wenen begaven, teneinde een concert van Springsteen
te beleven in de Ernst Happel Arena.
Na een
zalig tussen-logement in het pittoreske Velburg, aanrader, belandden we in
Wien. Prachtig centrum, heerlijke stad, lekkere pint in een oud bierhuis waar
de barkeepster plots de saccoche pakte en in een furie spoorslags vertrok. Twee
gratis pinten dus, en dit aan Wien-centrum prijs… De voortekenen waren alvast uitstekend!
Op De Dag
Zelf konden we het uiteraard niet nalaten het somptueuze Schönbrunn te
bezoeken, home of the legendary Sisi, bekend geworden door Romy Schneider. Dank
zij de vooruitziende blik van ondergetekende, we bestelden tickets online,
konden we ongehinderd de “fast-lane” benutten en grijnzend eindeloze rijen
Chinezen, Japanners en Spanjaarden voorbij wandelen. Onvergetelijk mooi en
authentiek, dat stulpje waar de Habsburgers hoogtij vierden.
Maar toen
werd het tijd voor rust, concentratie, Zen. Bruce was op komst. Ruim op tijd
bereikten we het legendarische Prater, waar Orson Welles nabij het reuzenrad
overtuigend De Derde Man was. Wat een organisatie! Er is een metrostation, super.
Zonder aan te schuiven gingen we via de juiste gate naar onze genummerde
zitplaatsen. En zie, naast ons twee Amerikanen uit… New Jersey, Asbury Park! Ge
ziet van hier dat het een boeiend gesprek werd, wegens het feit dat ik ooit een
pelgrimstocht deed naar de thuisbasis van Onze Held.
Terwijl het
volk zich stond op te peppen voelde ik toch wel wat ergernis. Ons Meneerke
permitteerde zich om 40 minuten te laat zijn concert te beginnen. Beetje
arrogant vond ik, miljonairke kan zich alles permitteren. Na drie uur en
veertig minuten was dit al lang vergeten en bleef ik totaal overweldigd en
beduusd achter.
Zoals
Springsteen bestaan er geen twee. Dat komt daar toe met een geleasde 737 uit
Praag, eist bepaalde meubelkes in zijn kleedkamer (witte sofa, speciaal overgevlogen)
en wil alleen bier, Jack Daniels en een … Wiener Schnitzel. Maar dan komt hij
op, “We take care of our own” waar hij zich reeds volkomen smijt.
Het derde
nummer is “Badlands”, normalerwijze een “bonebreaker”. Het volledig bezette middenplein,
de die-hards, gaan uiteraard uit de bol. Maar die Wiener in de tribunes, een
bende lijken. Ze zitten daar stokstijf, zijn ze afstammelingen van de
Zwan-wiener, zijn ze dode Hamburgers en geen Habsburgers? Achteraf zal blijken
dat ze in feite maar weinig van Bruce’s werk kennen.
Bruce
brengt meesterwerken, recent en oud, al dan niet geïnspireerd door het publiek
dat met pancartes nummers suggereert. De groep is fenomenaal. Nooit zag ik
Bruce met zo’n grote bezetting. Maar zoals steeds vindt iedere muzikant zijn
gaatje, is de harmonie perfect. Zelf ben ik fan van de vrij nieuwe accenten:
gospel vooral, soms ook de Seeger-sessions, en de blazers.
En na dik
twee uur en oneffen komen de Wieners plots tot leven, ze veren recht want
(zucht) “Born in the USA”. Het is natuurlijk een genadeloze stadion-riff, zit
in het collectief geheugen, maar het is niet mijn ding. Dit nummer wordt steeds
weer verkeerd begrepen en zelfs misbruikt. Maar kom, wat hij daarna met het
publiek uitsteekt, dat kan niemand. Bruce kan 51500 mensen stil krijgen met een
piano versie van “Tougher than the rest”, durft dat ook te doen na ze eerst
geheel zot te maken. En dat laatste uur was echt sing-along, die hele Arena tot
de laatste man of vrouw op de banken en meebrullen. Alleen Springsteen straalt zo'n ongebreideld plezier en enthousiasme uit waarmee hij 51500 mensen, na hard zwoegen, uiteindelijk in de palm van zijn hand krijgt en ermee doet wat hij wil. Onvergetelijk!
Voor de liefhebbers: hieronder een filmpje uit Wien met twee van mijn talloze favoriete songs, Empty Sky (Tour première) en Trapped (mijn favoriete cover)
